...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wznowienie debiutu MEKONG DELTA oryginalnie wydanego w 1987 roku.
'Mekong Delta' to album, który wymaga od słuchacza skupienia i otwartego umysłu. Nie jest to muzyka do puszczania w tle. Jednak dla tych, którzy cenią sobie metalową agresję połączoną z instrumentalną wirtuozerią i progresywnym podejściem do kompozycji, debiut Mekong Delta jest pozycją obowiązkową.
Tyle...



..::TRACK-LIST::..

1. Without Honour
2. The Cure
3. The Hut Of Baba Yaga
4. Heroes Grief
5. Kill The Enemy
6. Nightmare Patrol
7. Shivas Return
8. Black Sabbath
9. Back Home



..::OBSADA::..

Vocals - Keil
Drums - Gordon Perkins
Guitar - Rolf Stein, Vincent St. Johns
Bass - Björn Eklund



https://www.youtube.com/watch?v=2h50ovdksBU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wznowienie debiutu MEKONG DELTA oryginalnie wydanego w 1987 roku.
'Mekong Delta' to album, który wymaga od słuchacza skupienia i otwartego umysłu. Nie jest to muzyka do puszczania w tle. Jednak dla tych, którzy cenią sobie metalową agresję połączoną z instrumentalną wirtuozerią i progresywnym podejściem do kompozycji, debiut Mekong Delta jest pozycją obowiązkową.
Tyle...



..::TRACK-LIST::..

1. Without Honour
2. The Cure
3. The Hut Of Baba Yaga
4. Heroes Grief
5. Kill The Enemy
6. Nightmare Patrol
7. Shivas Return
8. Black Sabbath
9. Back Home



..::OBSADA::..

Vocals - Keil
Drums - Gordon Perkins
Guitar - Rolf Stein, Vincent St. Johns
Bass - Björn Eklund



https://www.youtube.com/watch?v=2h50ovdksBU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Australijska scena nigdy nie była wielka, za to kapele pochodzące z tamtego regionu świata tworzyły niezwykle wyrazistą i oryginalną muzykę. Wystarczy wymienić AC/DC, ROSE TATTOO, MORTAL SIN, BESTIAL WARLUST, NAZXUL, DESTRÖYER 666, VOMITOR, SADISTIK EXEKUTION czy fenomenalny HELL TRENCH, by wiedzieć, o czym mowa. Być może wynikało to z faktu sporego oddalenia Australii od reszty świata, dzięki temu zespoły tworzyły swoją odrębną stylistycznie muzykę?

Zanim porozmawiamy o jednej z ważniejszych australijskich kapel – HOBBS ANGEL OF DEATH, słów kilka na temat zespołu, bez którego tej kapeli by nie było. Mowa oczywiście o powstałym w 1984 roku w Melbourne TYRUS, założonym przez Alexa Radanova i Davida Frew. Do składu dołączają Pat de Garmo i Peter Hobbs, by dać 12 marca w Central Club w Richmond w Australii pierwszy publiczny występ w tym składzie. Bez wątpienia TYRUS był pierwszym zespołem wykonującym ekstremalny metal w Australii. Celowo nie wymieniałem tu AC/DC czy ROSE TATTOO, bo to zupełnie inny rodzaj muzycznej ekspresji – rozmawiamy o nowych brutalnych podgatunkach metalu.

Na początku styl muzyczny TYRUS bardziej przypominał Speed Metal. Zespół włączył do swojego koncertowego repertuaru covery zespołów Slayer, Venom, Metallica, Judas Priest. Wkrótce pisanie piosenek stało się bardziej ekstremalne, pod wpływem nowo powstałej sceny Thrash, szczególnie Slayer/ Metallica miały tu spory wpływ na muzyczną transformację TYRUS, który z czasem przeobraził się w złowrogą bestię, wykonującą Evil Thrash Metal.

W roku 1986 TYRUS wypuszcza w świat swoje pierwsze 4 utworowe demo. Znalazły się tam numery Bubonic Plague, Crucifixion, Cold Steel Warm Death i Tyrus. Trzy pierwsze numery z tego demo trafiły później na debiut HOBBS ANGEL OF DEATH. W tym samym roku ukazuje się epka z dwoma wersjami He's a Liar, w tym jedna to zapis live.

W tym okresie powstają pierwsze pęknięcia w zespole, z czasem przybiera to na sile i Peter Hobbs decyduje się odejść od TYRUS, zakładając nowy projekt o nazwie HOBBS ANGEL OF DEATH, owocem czego powstaje w 1987 roku pierwsze demo tego zespołu zatytułowane Angel of Death. Materiał zostaje zarejestrowany w składzie Peter Hobbs – Guitars/Vocals, Steve Scott – Bass, Mark Woolley – Guitars i Darren McMaster-Smith – Drums.

Na pierwszym demo HOBBSA znalazło się 6 numerów u trzymanych w stylistyce Speed Black/ Thrash à la SLAYER, choć wydaje się to bardziej bestialskie, przesiąknięte Diabelstwem. Może nie brzmiało to tak potężnie, ale posiadało w sobie to coś. Numery, które pojawiły się na tym demo, a potem trafiły na debiut: Lucifers Domain, Marie Antoinette czy Satans Crusade zdradzały już wtedy spory potencjał.

W 1988 roku dwa numery HOBBSA trafiają na kompilację Metal Forces Presents... Demolition — Scream Your Brains Out. Wydawcą tego winyla jest Chain Reaction Records. HOBBS błyszczy złowieszczym blaskiem na tle zespołów, które trafiły na ten składak. Zespół coraz bardziej zbliża się do upragnionego kontraktu.

21 lutego 1988 ukazuje się kolejne kasetowe demo: Virgin Metal Invasion from Down Under. Materiał trafia między innymi do niemieckiej wytwórni Steamhammer. Prowadzi to do podpisania umowy z zespołem, której owocem jest wydany w marcu 1988 roku jeden z najważniejszych albumów w historii ekstremalnego metalu. Album nosił taki sam tytuł jak nazwa zespołu. Te dziesięć numerów składających się na debiut Australijczyków, to totalne zniszczenie. Materiał został nagrany i zmiksowany między lutym a marcem 1988 w Music Lab w Berlinie. Mastering został wykonany w Nowym Yorku w Frankford/Wayne Labs. Materiał porażał swoją dzikością. Było w tej muzyce coś nieokiełznanego, kurewsko mrocznego. Emanowało to czymś złowieszczym i złym. Zawartość debiutu HOBBS ANGEL OF DEATH to czyste ZŁO !!!!!!!!!!!!!!!!!! Nie dziwie się, że ten materiał ma tak zniewalającą moc. :-)

Pisząc o zespole, odsłuchuję winylowe wznowienie High Roller Records z 2017. W tym wydaniu Stronę A otwiera fenomenalny House Of Death – akustyczny wstęp nastraja słuchacza na zupełnie inny rodzaj muzycznych doznań, po to, by nagle rozpętać piekielną nawałnicę, porywając słuchacza w sam środek piekielnego wiru, w którym bez przerwy jest atakowany śmiercionośnymi riffami. To istne szaleństwo i zagłada. Satans Crusade, to kolejny znakomity numer na tej płycie. Jest w tych dźwiękach zaklęty Diabeł, całość emanuje czymś złowieszczym, ale i niezwykle pociągającym zarazem; gitarowe riffy tną niczym ostrza toledańskiej stali; wszędzie wyczuwa się tryskającą posokę i śmierć. Lucifers Domain to następny strzał pomiędzy oczy – prawdziwe bestialstwo z Piekła rodem. Peter wykrzykujący tekst:


Żądza powstania z grobu obłąkanych i ponownego stąpania po tej ziemi

Twoje ciało gnije, mój umysł oszalał w otchłaniach tej domeny

Skazany na piekło, nie ma ucieczki przed śmiercią w tej wewnętrznej dziurze

Śmierć za śmiercią, szumowina za szumowiną, udręczone umęczone dusze


Ten materiał jest na wskroś przesiąknięty Diabłem, dlatego nie dziwi mnie, że ma tak ogromną siłę oddziaływania. To nie pierwszy taki przypadek – jest w tym jakaś niepisana prawidłowość, która sprawia, że Metal i Diabeł tworzą znacznie atrakcyjniejszą formę sztuki. Ten mroczny pierwiastek uszlachetnia muzykę, sprawia, że jest coś w tym tajemniczego, a wiadomo, że wszystko, co spowite tajemnicą jest bardziej pociągające. Ostatni numer na stronie to znany nam z demo niemal 8-minutowy kawałek zatytułowany Marie Antoinette. Na albumie brzmi znacznie brutalniej, choć nie jest to pozbawione melodyjności. Gitarowe solo na tym numerze to mistrzostwo świata; ciężar i melodia – wszystko tu pięknie się zazębia. To jeden z moich ulubionych numerów na tym albumie.

Stronę B otwiera bestialski numer Jack The Ripper. Wokale Petera idealnie dopełniają całości muzyki, która tnie niczym ostrze skrytobójcy. Jest w tym coś romantycznego i zarazem cholernie mrocznego. Crucifixion, kolejny numer znany nam z demo. Tym razem brzmi to złowieszczo – potężne, masywne brzmienie w połączaniu z mrocznymi riffami jest zabójczo dobre. Jeden z mocniejszych akcentów na tej fenomenalnej płycie:


Otwórz bramy piekła dając życie Lucyferowi

Niech czarownice rzucają zaklęcia

Poświęć młode dziewicze dusze

Dawanie życia zmarłym

Krew wypełni ich groby

Dzieci muszą nosić znak odwróconego krucyfiksu


Brotherhood to nieco bardziej połamany numer z bezlitośnie tnącymi – niczym ostrze brzytwy – gitarami. Jest w tym numerze coś wściekłego i choć kawałek nie jest ultra szybki, to emanuje nienawiścią do wszystkiego, co święte. Następnie dostajemy The Journey i tu nie ma chwili wytchnienia – gitarowe razy chłostają słuchacza jak oszalałe; brutalność mieszająca się z szaleństwem. Ten numer zafunduje Ci bilet pierwszej klasy do PIEKŁA!!!!

Po takim zakończeniu trudno dojść do siebie, ale warto wspomnieć, że reedycja High Roller Records z roku 2017 posiada jeszcze dwa bonusowe numery: Bubonic Plague, który gwarantuję – zetrze Was na pył. Po przesłuchaniu tego kawałka nie ma nadziei – ŚMIERĆ JEST PEWNA!!!!!!!!!!!!!!!! Drugi bonus to Cold Steel. Równie udany numer, doskonale uzupełnia całość tej znakomitej płyty.

Debiut HOBBS ANGEL OF DEATH mimo niesamowitej nośności nie osiągnął spektakularnego sukcesu, ponieważ Steamhammer ze względu na koszta, nie była w stanie ściągnąć HOBBS ANGEL OF DEATH na europejską trasę, czy choćby zapewnić zespołowi pojedyncze koncerty w USA, czy Kanadzie. Szkoda, że wydawca ograniczył się jedynie do wydania płyty, nie robiąc zupełnie nic, by ten doskonały band mógł rozwinąć skrzydła. Wyobraźcie sobie trasę koncertową w składzie DESTRUCTION, SODOM, HOBBS ANGEL OF DEATH – toż to byłby prawdziwy Armageddon.

Debiut Australijczyków mógł spokojnie zrobić naprawdę spore zamieszanie, gdyby wytwórnia zainwestowała więcej środków w promocję. W tamtym czasie MTV puszczało chętnie video-clipy z Metalem. Steamhammer nie zadbał, by choć jeden taki clip HOBBSa powstał, a to mogłoby w znaczący sposób pomóc w promocji tego zespołu. Może gdyby Steamhammer podpisał z zespołem umowę na kilka płyt, sytuacja wyglądała nieco inaczej, kto wie?. Tak czy inaczej, uważam, że potencjał drzemiący w debiucie HOBBS ANGEL OF DEATH został przez wydawcę zmarnowany.

NecronosferatuS



..::TRACK-LIST::..

1. House Of Death
2. Satan's Crusade
3. Lucifer's Domain
4. Marie Antoinette
5. Jack The Ripper
6. Crucifixion
7. Brotherhood
8. Journey

Bonus Tracks:
9. Bubonic Plague
10. Cold Steel



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals, Written-By, Arranged By, Cover, Design [Front Cover Design] - Peter Hobbs
Lead Guitar - Mark Woolley
Drums - Darren McMaster-Smith
Bass Guitar - Phil Gresik

'Crucifixion' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
'House Of Death' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
Additional Vocals - Harris Johns




https://www.youtube.com/watch?v=asIifSyWcRg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Australijska scena nigdy nie była wielka, za to kapele pochodzące z tamtego regionu świata tworzyły niezwykle wyrazistą i oryginalną muzykę. Wystarczy wymienić AC/DC, ROSE TATTOO, MORTAL SIN, BESTIAL WARLUST, NAZXUL, DESTRÖYER 666, VOMITOR, SADISTIK EXEKUTION czy fenomenalny HELL TRENCH, by wiedzieć, o czym mowa. Być może wynikało to z faktu sporego oddalenia Australii od reszty świata, dzięki temu zespoły tworzyły swoją odrębną stylistycznie muzykę?

Zanim porozmawiamy o jednej z ważniejszych australijskich kapel – HOBBS ANGEL OF DEATH, słów kilka na temat zespołu, bez którego tej kapeli by nie było. Mowa oczywiście o powstałym w 1984 roku w Melbourne TYRUS, założonym przez Alexa Radanova i Davida Frew. Do składu dołączają Pat de Garmo i Peter Hobbs, by dać 12 marca w Central Club w Richmond w Australii pierwszy publiczny występ w tym składzie. Bez wątpienia TYRUS był pierwszym zespołem wykonującym ekstremalny metal w Australii. Celowo nie wymieniałem tu AC/DC czy ROSE TATTOO, bo to zupełnie inny rodzaj muzycznej ekspresji – rozmawiamy o nowych brutalnych podgatunkach metalu.

Na początku styl muzyczny TYRUS bardziej przypominał Speed Metal. Zespół włączył do swojego koncertowego repertuaru covery zespołów Slayer, Venom, Metallica, Judas Priest. Wkrótce pisanie piosenek stało się bardziej ekstremalne, pod wpływem nowo powstałej sceny Thrash, szczególnie Slayer/ Metallica miały tu spory wpływ na muzyczną transformację TYRUS, który z czasem przeobraził się w złowrogą bestię, wykonującą Evil Thrash Metal.

W roku 1986 TYRUS wypuszcza w świat swoje pierwsze 4 utworowe demo. Znalazły się tam numery Bubonic Plague, Crucifixion, Cold Steel Warm Death i Tyrus. Trzy pierwsze numery z tego demo trafiły później na debiut HOBBS ANGEL OF DEATH. W tym samym roku ukazuje się epka z dwoma wersjami He's a Liar, w tym jedna to zapis live.

W tym okresie powstają pierwsze pęknięcia w zespole, z czasem przybiera to na sile i Peter Hobbs decyduje się odejść od TYRUS, zakładając nowy projekt o nazwie HOBBS ANGEL OF DEATH, owocem czego powstaje w 1987 roku pierwsze demo tego zespołu zatytułowane Angel of Death. Materiał zostaje zarejestrowany w składzie Peter Hobbs – Guitars/Vocals, Steve Scott – Bass, Mark Woolley – Guitars i Darren McMaster-Smith – Drums.

Na pierwszym demo HOBBSA znalazło się 6 numerów u trzymanych w stylistyce Speed Black/ Thrash à la SLAYER, choć wydaje się to bardziej bestialskie, przesiąknięte Diabelstwem. Może nie brzmiało to tak potężnie, ale posiadało w sobie to coś. Numery, które pojawiły się na tym demo, a potem trafiły na debiut: Lucifers Domain, Marie Antoinette czy Satans Crusade zdradzały już wtedy spory potencjał.

W 1988 roku dwa numery HOBBSA trafiają na kompilację Metal Forces Presents... Demolition — Scream Your Brains Out. Wydawcą tego winyla jest Chain Reaction Records. HOBBS błyszczy złowieszczym blaskiem na tle zespołów, które trafiły na ten składak. Zespół coraz bardziej zbliża się do upragnionego kontraktu.

21 lutego 1988 ukazuje się kolejne kasetowe demo: Virgin Metal Invasion from Down Under. Materiał trafia między innymi do niemieckiej wytwórni Steamhammer. Prowadzi to do podpisania umowy z zespołem, której owocem jest wydany w marcu 1988 roku jeden z najważniejszych albumów w historii ekstremalnego metalu. Album nosił taki sam tytuł jak nazwa zespołu. Te dziesięć numerów składających się na debiut Australijczyków, to totalne zniszczenie. Materiał został nagrany i zmiksowany między lutym a marcem 1988 w Music Lab w Berlinie. Mastering został wykonany w Nowym Yorku w Frankford/Wayne Labs. Materiał porażał swoją dzikością. Było w tej muzyce coś nieokiełznanego, kurewsko mrocznego. Emanowało to czymś złowieszczym i złym. Zawartość debiutu HOBBS ANGEL OF DEATH to czyste ZŁO !!!!!!!!!!!!!!!!!! Nie dziwie się, że ten materiał ma tak zniewalającą moc. :-)

Pisząc o zespole, odsłuchuję winylowe wznowienie High Roller Records z 2017. W tym wydaniu Stronę A otwiera fenomenalny House Of Death – akustyczny wstęp nastraja słuchacza na zupełnie inny rodzaj muzycznych doznań, po to, by nagle rozpętać piekielną nawałnicę, porywając słuchacza w sam środek piekielnego wiru, w którym bez przerwy jest atakowany śmiercionośnymi riffami. To istne szaleństwo i zagłada. Satans Crusade, to kolejny znakomity numer na tej płycie. Jest w tych dźwiękach zaklęty Diabeł, całość emanuje czymś złowieszczym, ale i niezwykle pociągającym zarazem; gitarowe riffy tną niczym ostrza toledańskiej stali; wszędzie wyczuwa się tryskającą posokę i śmierć. Lucifers Domain to następny strzał pomiędzy oczy – prawdziwe bestialstwo z Piekła rodem. Peter wykrzykujący tekst:


Żądza powstania z grobu obłąkanych i ponownego stąpania po tej ziemi

Twoje ciało gnije, mój umysł oszalał w otchłaniach tej domeny

Skazany na piekło, nie ma ucieczki przed śmiercią w tej wewnętrznej dziurze

Śmierć za śmiercią, szumowina za szumowiną, udręczone umęczone dusze


Ten materiał jest na wskroś przesiąknięty Diabłem, dlatego nie dziwi mnie, że ma tak ogromną siłę oddziaływania. To nie pierwszy taki przypadek – jest w tym jakaś niepisana prawidłowość, która sprawia, że Metal i Diabeł tworzą znacznie atrakcyjniejszą formę sztuki. Ten mroczny pierwiastek uszlachetnia muzykę, sprawia, że jest coś w tym tajemniczego, a wiadomo, że wszystko, co spowite tajemnicą jest bardziej pociągające. Ostatni numer na stronie to znany nam z demo niemal 8-minutowy kawałek zatytułowany Marie Antoinette. Na albumie brzmi znacznie brutalniej, choć nie jest to pozbawione melodyjności. Gitarowe solo na tym numerze to mistrzostwo świata; ciężar i melodia – wszystko tu pięknie się zazębia. To jeden z moich ulubionych numerów na tym albumie.

Stronę B otwiera bestialski numer Jack The Ripper. Wokale Petera idealnie dopełniają całości muzyki, która tnie niczym ostrze skrytobójcy. Jest w tym coś romantycznego i zarazem cholernie mrocznego. Crucifixion, kolejny numer znany nam z demo. Tym razem brzmi to złowieszczo – potężne, masywne brzmienie w połączaniu z mrocznymi riffami jest zabójczo dobre. Jeden z mocniejszych akcentów na tej fenomenalnej płycie:


Otwórz bramy piekła dając życie Lucyferowi

Niech czarownice rzucają zaklęcia

Poświęć młode dziewicze dusze

Dawanie życia zmarłym

Krew wypełni ich groby

Dzieci muszą nosić znak odwróconego krucyfiksu


Brotherhood to nieco bardziej połamany numer z bezlitośnie tnącymi – niczym ostrze brzytwy – gitarami. Jest w tym numerze coś wściekłego i choć kawałek nie jest ultra szybki, to emanuje nienawiścią do wszystkiego, co święte. Następnie dostajemy The Journey i tu nie ma chwili wytchnienia – gitarowe razy chłostają słuchacza jak oszalałe; brutalność mieszająca się z szaleństwem. Ten numer zafunduje Ci bilet pierwszej klasy do PIEKŁA!!!!

Po takim zakończeniu trudno dojść do siebie, ale warto wspomnieć, że reedycja High Roller Records z roku 2017 posiada jeszcze dwa bonusowe numery: Bubonic Plague, który gwarantuję – zetrze Was na pył. Po przesłuchaniu tego kawałka nie ma nadziei – ŚMIERĆ JEST PEWNA!!!!!!!!!!!!!!!! Drugi bonus to Cold Steel. Równie udany numer, doskonale uzupełnia całość tej znakomitej płyty.

Debiut HOBBS ANGEL OF DEATH mimo niesamowitej nośności nie osiągnął spektakularnego sukcesu, ponieważ Steamhammer ze względu na koszta, nie była w stanie ściągnąć HOBBS ANGEL OF DEATH na europejską trasę, czy choćby zapewnić zespołowi pojedyncze koncerty w USA, czy Kanadzie. Szkoda, że wydawca ograniczył się jedynie do wydania płyty, nie robiąc zupełnie nic, by ten doskonały band mógł rozwinąć skrzydła. Wyobraźcie sobie trasę koncertową w składzie DESTRUCTION, SODOM, HOBBS ANGEL OF DEATH – toż to byłby prawdziwy Armageddon.

Debiut Australijczyków mógł spokojnie zrobić naprawdę spore zamieszanie, gdyby wytwórnia zainwestowała więcej środków w promocję. W tamtym czasie MTV puszczało chętnie video-clipy z Metalem. Steamhammer nie zadbał, by choć jeden taki clip HOBBSa powstał, a to mogłoby w znaczący sposób pomóc w promocji tego zespołu. Może gdyby Steamhammer podpisał z zespołem umowę na kilka płyt, sytuacja wyglądała nieco inaczej, kto wie?. Tak czy inaczej, uważam, że potencjał drzemiący w debiucie HOBBS ANGEL OF DEATH został przez wydawcę zmarnowany.

NecronosferatuS



..::TRACK-LIST::..

1. House Of Death
2. Satan's Crusade
3. Lucifer's Domain
4. Marie Antoinette
5. Jack The Ripper
6. Crucifixion
7. Brotherhood
8. Journey

Bonus Tracks:
9. Bubonic Plague
10. Cold Steel



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals, Written-By, Arranged By, Cover, Design [Front Cover Design] - Peter Hobbs
Lead Guitar - Mark Woolley
Drums - Darren McMaster-Smith
Bass Guitar - Phil Gresik

'Crucifixion' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
'House Of Death' Backing Vocals - Darren, Woolley, Hobbs
Additional Vocals - Harris Johns




https://www.youtube.com/watch?v=asIifSyWcRg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Fantom debiutuje w barwach Defense Records. Ich debiut 'Regime of Chaos' zebrał już wiele pochlebnych recenzji i opinii w środowisku metalowym, a już teraz dostepny jest oficjalnie za sprawą Defense Records.
Młodość, wściekłość i niesamowita energia!
Fantom to czterech przedstawicielu Thrash Metalu z Torunia. Mus dla fanów Slayer, Exodus i Carnivore.


From what to gather on Metallum's profile page, this is a young band from Poland, and to my ears, they're showing a lot of potential.

I totally dig the no-nonsense, old-school production on the instruments and vocals, for starters. It leaves a chaotic and wild impression, which is totally on board and to my liking when thinking of a young, enthusiastic thrash band. The instruments are forceful enough and clearly distinguishable. The bass is to be mentioned too, as it plays some nice lines and even a cool intro in "Nemesis in Leather", not only following the guitars all the time, which show some wild leads and energetic riffs.

The best part though is the, again a little chaotic but interesting, songwriting and arrangements. There are saxophone (!) interludes in "McFantom" along with other unexpected section- and rhythm-switch ups and almost proggy parts in this and the other songs. Some of these sections sound obscure and weird, but always interesting. In addition, there are constant attempts to make the songs memorable and catchy. All across the board, this is not your standard neo thrash release, which makes this all the more likeable.

The vocals sound aggressive and serviceable most of the time, even garnered with some touches of melody. In some moments however, they sound too "spoken", a little shaky and lose some intensity. However, this only means there is some room of improvement among the potential clearly shown overall.

As the band possibly works towards a full-length in the future, the prospect of the group channeling the many creative songwriting ideas more coherently and song-serving while working more on the vocals, is definetely a thing to look forward to.

SydanGriffin2



..::TRACK-LIST::..

1. Regime Of Chaos 04:52
2. McFantom 03:43
3. Manthem 03:13
4. Intoxicated Bodies 05:12
5. Nemesis In Leather 03:12



..::OBSADA::..

Dzan - Drums
Kajton - Bass
Johnny Sadus - Guitars
Catsper - Vocals, Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=FvIYYEAG_BY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Fantom debiutuje w barwach Defense Records. Ich debiut 'Regime of Chaos' zebrał już wiele pochlebnych recenzji i opinii w środowisku metalowym, a już teraz dostepny jest oficjalnie za sprawą Defense Records.
Młodość, wściekłość i niesamowita energia!
Fantom to czterech przedstawicielu Thrash Metalu z Torunia. Mus dla fanów Slayer, Exodus i Carnivore.


From what to gather on Metallum's profile page, this is a young band from Poland, and to my ears, they're showing a lot of potential.

I totally dig the no-nonsense, old-school production on the instruments and vocals, for starters. It leaves a chaotic and wild impression, which is totally on board and to my liking when thinking of a young, enthusiastic thrash band. The instruments are forceful enough and clearly distinguishable. The bass is to be mentioned too, as it plays some nice lines and even a cool intro in "Nemesis in Leather", not only following the guitars all the time, which show some wild leads and energetic riffs.

The best part though is the, again a little chaotic but interesting, songwriting and arrangements. There are saxophone (!) interludes in "McFantom" along with other unexpected section- and rhythm-switch ups and almost proggy parts in this and the other songs. Some of these sections sound obscure and weird, but always interesting. In addition, there are constant attempts to make the songs memorable and catchy. All across the board, this is not your standard neo thrash release, which makes this all the more likeable.

The vocals sound aggressive and serviceable most of the time, even garnered with some touches of melody. In some moments however, they sound too "spoken", a little shaky and lose some intensity. However, this only means there is some room of improvement among the potential clearly shown overall.

As the band possibly works towards a full-length in the future, the prospect of the group channeling the many creative songwriting ideas more coherently and song-serving while working more on the vocals, is definetely a thing to look forward to.

SydanGriffin2



..::TRACK-LIST::..

1. Regime Of Chaos 04:52
2. McFantom 03:43
3. Manthem 03:13
4. Intoxicated Bodies 05:12
5. Nemesis In Leather 03:12



..::OBSADA::..

Dzan - Drums
Kajton - Bass
Johnny Sadus - Guitars
Catsper - Vocals, Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=FvIYYEAG_BY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

As it turns out, 1990 has been quite possibly the strongest year in the history of Canadian thrash metal. Not only did Razor's punishing and furious Shotgun Justice come out that year, but fellow countrymen, Sacrifice's greatest release, Soldiers of Misfortune also saw the light of day. The two albums don't have anything in common, besides two things. They are both thrash metal and are among the greatest of their kind in the given period. While Razor chose extreme musical anger and violence, Sacrifice walked the path of refinement, sophistication, and precision.

The band decided to go even further into calculated aggression after Sacrifice's real self came to life on the predecessor Forward to Termination. It's not to say that the band was immature on the previous release, because that was an excellent effort. However, this is even better, where the band's career peaked once and for all. The band manages to release massive amounts of frustration and anger, but in such a way that it almost sounds like it's all part of a very intellectually driven, well-articulated 8-page essay in the form of thrash metal. Whether or not this might be thanks to Rob Urbinati's frantic, angry yet very intelligible vocals, or Gus Pynn's metrically flawless percussion that never skips or adds a beat throughout the whole record, this is pretty much as good as this subcategory of thrash metal will get.

Choosing highlights becomes a daunting task when looking at a masterpiece like this. Every song here is worthy of the highest praise, but let's look at the starter "As The World Burns", which takes off at a rather fast tempo, over a simple yet intriguing main riff. The clever two-guitar arrangements are very stylish and effective, and so is the beautiful, coherent guitar solo after the song slows down. Perhaps the song that's the most unlike the rest of the album is "In Defiance", but it's probably also the strongest. This is Sacrifice being a brutality-oriented thrash band for the length of a song, but it only sounds brutal when you compare it to the rest of this same release. It is unbelievably strong with its pummeling double-pedal madness and its simplistic, but all the more catchy riffs. You also have the more than 10-minute-long closer, "Truth (After The Rain)", which is very complex and well beyond most thrash bands, when you look at it from a coherence and technicality point of view. It even closes with a mellow, melodic instrumental section towards the end, that's one of the best closings I've heard to a thrash album. After this record, why not? They demonstrated how coherent and intelligent thrash can be better than nearly anyone this year, so why not cool the jets a little?

It is always thought-provoking to hear these albums from 25, 30, and 35 years ago that sound way better than how nearly anything sounds today. It doesn't make any sense technology-wise, but this is one of those albums. It is crystal clear, as clear as anything in 1990, and it's flawlessly balanced. One interesting element is the snare, which is way rawer and punchier than one that a record like this would typically utilize, but it works very well with the thick and muscular guitar tone. Behind all of this is the bass, which is clean and smooth, matching the whole picture and identity of the record (and the band, by this time).

Few people on Earth love brutality-focused thrash metal like Demolition Hammer, Morbid Saint, Dark Angel, Sadus, Razor, or Gammacide more than I do. Despite that, there is a time and place for Sacrifice's Soldiers of Misfortune among my favorite thrash albums. This is truly a "thinking man's thrash album", with very well-articulated vocal delivery, polished and complex songwriting, and perfect production.

VictimOfScience


By the early nineties, most of the thrash metal bands that had been around for a decade were altering their sound to varying degrees. In many cases, this change meant slowing down significantly or dumbing down the music. Sacrifice, however, managed to refine its sound considerably while avoiding the pitfalls that usually come with such progress. After two enjoyable, but somewhat monotonous thrash metal records in the eighties, 'Soldiers Of Misfortune' adds more depth to the Canadians' sound. It isn't exactly progressive thrash metal, but paying more attention to dynamic possibilities within the boundaries of their sound meant a strong improvement.

Essentially, 'Soldiers Of Misfortune' is characterized by the same elements as Sacrifice's earlier work. The guitar riffs of Joe Rico and Rob Urbinati are razor sharp, the latter's venom-spitting vocal delivery - think Tom Angelripper with hints of Darren Travis - helps set the band apart from the pack and Gus Pynn is one of the most unjustly overlooked drummers in thrash metal. The tweaks Sacrifice made to their sound may seem minor at first, but they turn out to be very relevant. Most importantly: the tempo changes. Sacrifice songs used to speed by viciously, but the impact of separate sections has been increased here by shifting tempos strategically.

That doesn't mean that Sacrifice has been watered down to a mid-tempo groove metal band, however. 'Soldiers Of Misfortune' is far from a 'Black Album'-ish snoozefest. In fact, the most prominent midtempo track ('Soldiers Of Misfortune' itself) makes brilliant use of subtle shifts in tempo and time feel. It may be remembered for its massive doomy intro, but the brooding feel of the first faster riff is equally impressive. 'Lost Through Time' is another track that proves an evil atmosphere can be reached even at mid-tempo. The song makes excellent use of space.

Sacrifice still proves to be excellent at uptempo thrash here. 'In Defiance' was destined to become a live classic, as the riffs are highly memorable and the song is a shot of energy. 'A Storm In The Silence' excels at violent thrash polkas after a relatively atmospheric intro, while opener 'As The World Burns' perfectly bridges the full-speed rabid menace of the past with a somewhat more refined approach. Closer 'Truth (After The Rain)' is the band's most ambitious track to date. They took some progressive hints from Rush (the influence of 'Xanadu' on the intro is fairly obvious) and ran with that in what is ultimately a dark thrasher with lots of cool, vaguely Arabic-sounding riffs.

If 'Soldiers Of Misfortune' is proof of anything, it would be that maturing is not something to automatically run away from if you are in a thrash metal band. Sure, lots of bands ruined their sound with it, but Sacrifice is one of those cases where a little more refinement has truly enhanced their sound without sounding alien to anyone who liked their sound before. In addition, the guitar solos and overall songwriting have become significantly more memorable in the process. It is truly a pity that the band was done for by the mid-nineties, but they reformed recently and are still playing live. They have yet to release something as brilliant as 'Soldiers Of Misfortune', but never say never.

Agonymph



..::TRACK-LIST::..

1. As The World Burns 4:35
2. Soldiers Of Misfortune 5:37
3. In Defiance 4:10
4. Existence Within Eternity 4:00
5. Pawn Of Prophecy 3:24
6. Lost Through Time 4:06
7. A Storm In The Silence 4:08
8. Truth (After The Rain) 10:20



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar - Rob Urbinati
Bass - Scott Watts
Drums - Gus Pynn
Guitar - Joe Rico



https://www.youtube.com/watch?v=QeHyG8O9cD8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

As it turns out, 1990 has been quite possibly the strongest year in the history of Canadian thrash metal. Not only did Razor's punishing and furious Shotgun Justice come out that year, but fellow countrymen, Sacrifice's greatest release, Soldiers of Misfortune also saw the light of day. The two albums don't have anything in common, besides two things. They are both thrash metal and are among the greatest of their kind in the given period. While Razor chose extreme musical anger and violence, Sacrifice walked the path of refinement, sophistication, and precision.

The band decided to go even further into calculated aggression after Sacrifice's real self came to life on the predecessor Forward to Termination. It's not to say that the band was immature on the previous release, because that was an excellent effort. However, this is even better, where the band's career peaked once and for all. The band manages to release massive amounts of frustration and anger, but in such a way that it almost sounds like it's all part of a very intellectually driven, well-articulated 8-page essay in the form of thrash metal. Whether or not this might be thanks to Rob Urbinati's frantic, angry yet very intelligible vocals, or Gus Pynn's metrically flawless percussion that never skips or adds a beat throughout the whole record, this is pretty much as good as this subcategory of thrash metal will get.

Choosing highlights becomes a daunting task when looking at a masterpiece like this. Every song here is worthy of the highest praise, but let's look at the starter "As The World Burns", which takes off at a rather fast tempo, over a simple yet intriguing main riff. The clever two-guitar arrangements are very stylish and effective, and so is the beautiful, coherent guitar solo after the song slows down. Perhaps the song that's the most unlike the rest of the album is "In Defiance", but it's probably also the strongest. This is Sacrifice being a brutality-oriented thrash band for the length of a song, but it only sounds brutal when you compare it to the rest of this same release. It is unbelievably strong with its pummeling double-pedal madness and its simplistic, but all the more catchy riffs. You also have the more than 10-minute-long closer, "Truth (After The Rain)", which is very complex and well beyond most thrash bands, when you look at it from a coherence and technicality point of view. It even closes with a mellow, melodic instrumental section towards the end, that's one of the best closings I've heard to a thrash album. After this record, why not? They demonstrated how coherent and intelligent thrash can be better than nearly anyone this year, so why not cool the jets a little?

It is always thought-provoking to hear these albums from 25, 30, and 35 years ago that sound way better than how nearly anything sounds today. It doesn't make any sense technology-wise, but this is one of those albums. It is crystal clear, as clear as anything in 1990, and it's flawlessly balanced. One interesting element is the snare, which is way rawer and punchier than one that a record like this would typically utilize, but it works very well with the thick and muscular guitar tone. Behind all of this is the bass, which is clean and smooth, matching the whole picture and identity of the record (and the band, by this time).

Few people on Earth love brutality-focused thrash metal like Demolition Hammer, Morbid Saint, Dark Angel, Sadus, Razor, or Gammacide more than I do. Despite that, there is a time and place for Sacrifice's Soldiers of Misfortune among my favorite thrash albums. This is truly a "thinking man's thrash album", with very well-articulated vocal delivery, polished and complex songwriting, and perfect production.

VictimOfScience


By the early nineties, most of the thrash metal bands that had been around for a decade were altering their sound to varying degrees. In many cases, this change meant slowing down significantly or dumbing down the music. Sacrifice, however, managed to refine its sound considerably while avoiding the pitfalls that usually come with such progress. After two enjoyable, but somewhat monotonous thrash metal records in the eighties, 'Soldiers Of Misfortune' adds more depth to the Canadians' sound. It isn't exactly progressive thrash metal, but paying more attention to dynamic possibilities within the boundaries of their sound meant a strong improvement.

Essentially, 'Soldiers Of Misfortune' is characterized by the same elements as Sacrifice's earlier work. The guitar riffs of Joe Rico and Rob Urbinati are razor sharp, the latter's venom-spitting vocal delivery - think Tom Angelripper with hints of Darren Travis - helps set the band apart from the pack and Gus Pynn is one of the most unjustly overlooked drummers in thrash metal. The tweaks Sacrifice made to their sound may seem minor at first, but they turn out to be very relevant. Most importantly: the tempo changes. Sacrifice songs used to speed by viciously, but the impact of separate sections has been increased here by shifting tempos strategically.

That doesn't mean that Sacrifice has been watered down to a mid-tempo groove metal band, however. 'Soldiers Of Misfortune' is far from a 'Black Album'-ish snoozefest. In fact, the most prominent midtempo track ('Soldiers Of Misfortune' itself) makes brilliant use of subtle shifts in tempo and time feel. It may be remembered for its massive doomy intro, but the brooding feel of the first faster riff is equally impressive. 'Lost Through Time' is another track that proves an evil atmosphere can be reached even at mid-tempo. The song makes excellent use of space.

Sacrifice still proves to be excellent at uptempo thrash here. 'In Defiance' was destined to become a live classic, as the riffs are highly memorable and the song is a shot of energy. 'A Storm In The Silence' excels at violent thrash polkas after a relatively atmospheric intro, while opener 'As The World Burns' perfectly bridges the full-speed rabid menace of the past with a somewhat more refined approach. Closer 'Truth (After The Rain)' is the band's most ambitious track to date. They took some progressive hints from Rush (the influence of 'Xanadu' on the intro is fairly obvious) and ran with that in what is ultimately a dark thrasher with lots of cool, vaguely Arabic-sounding riffs.

If 'Soldiers Of Misfortune' is proof of anything, it would be that maturing is not something to automatically run away from if you are in a thrash metal band. Sure, lots of bands ruined their sound with it, but Sacrifice is one of those cases where a little more refinement has truly enhanced their sound without sounding alien to anyone who liked their sound before. In addition, the guitar solos and overall songwriting have become significantly more memorable in the process. It is truly a pity that the band was done for by the mid-nineties, but they reformed recently and are still playing live. They have yet to release something as brilliant as 'Soldiers Of Misfortune', but never say never.

Agonymph



..::TRACK-LIST::..

1. As The World Burns 4:35
2. Soldiers Of Misfortune 5:37
3. In Defiance 4:10
4. Existence Within Eternity 4:00
5. Pawn Of Prophecy 3:24
6. Lost Through Time 4:06
7. A Storm In The Silence 4:08
8. Truth (After The Rain) 10:20



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar - Rob Urbinati
Bass - Scott Watts
Drums - Gus Pynn
Guitar - Joe Rico



https://www.youtube.com/watch?v=QeHyG8O9cD8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja dema UNBORN z 1990 roku ('Unbirthday' - na bębnach Docent z Vader) plus mnóstwo bonusowych utworów studyjnych.



Thrashing Madnessowej kopalni odkrywkowej część kolejna. Zaglądamy w początki lat 90., kierując się w okolice Olsztyna, a jak Olsztyn, to wiadomo, że Vader. Co prawda, dziś nie o nim, ale o projekcie powiązanym, dzięki Krzysztofowi „Docentowi” Raczkowskiemu, który miał okazję w nim w przeszłości bębnić. Mowa o Unborn i jego wydawnictwie UR2DK, na którym wydawca zamieścił trzy materiały: premierowy z 2022, nagrany po reaktywacji projektu, demo z 1993, No Other Life, i klasyk z 1990 pod tytułem Unbirthday. Wydawnictwo swym wyglądem utrzymuje wysokie standardy TM, mieszcząc w sobie spory wywiad i zdjęcia archiwalne wydrukowane na grubym, śliskim papierze.

UR2DK zacząłem słuchać, nie sprawdzając informacji o niej, więc gdy w końcu usiadłem, żeby się czegoś więcej dowiedzieć, moje zaskoczenie było spore, gdy się okazało, że głównym daniem jest materiał premierowy. Przyznaję się bez bicia, iż dałem się nabrać, bo brzmi on jak odświeżona staroć – zarówno brzmieniowo jaki kompozycyjnie. Nowości Unborna są tak zakorzenione w starej szkole, że bardziej chyba być nie mogą, a mieszanka inspiracji jest bardzo szeroka i odważna. Utwory z jednej strony uderzają progresywnym zacięciem w stylu Pestilence czy nawet Voivod, by bez większych ceregieli przejść w rzeczy kojarzące się z Venom, Celtic Frost i Bathory. Dodajcie do tego sporo klasycznego thrashu i jeszcze dodatkowe wpływy niemieckiego Protector i pojawia się niezły rodzynek, który przy pierwszych odsłuchach dał mi sporo do myślenia. Nie jest to album, który wszedł mi bez popity i bezboleśnie, ale po kilku odsłuchach mocno się w niego wkręciłem i jestem w stanie w tym momencie stwierdzić, iż jest bardziej niż dobry. Ciężko przyswajalny, ale na swój sposób ambitny, oryginalny, a momentami nawet chwytliwy. Nie jest to na pewno materiał, który przewróci świat do góry nogami, nie jest też kierowany do mas, jednak da się tu sporo rzeczy wyłapać i zaliczam powrót bandu do udanych.

Po premierowych strzałach następuje czas na archiwa, które otwiera kawałek No Other Life z 1993. Tu kop jest mocny, stare lata silnie słyszalne i śmiem twierdzić, że jak na premierę w ‘93 roku, musiał być wtedy prawdopodobnie niemodnym materiałem. Death metal plenił się wszędzie, a utwór jest tak thrashowy, maksymalnie czysty gatunkowo. Słychać w nim ciągotki w ambitniejszym kierunku (znowu wymienię nazwę Voivod), ale nadal jako całość jest to thrash. Na początku lat 90. niestety nikt już thrashu nie chciał słuchać, ale dziś jak dla mnie utwór jest w porządku, a dłuższy materiał utrzymany w tej konwencji mógłby mi się spodobać.

Jako ostatnia wjeżdża demówka Unbirthday i nie będę pewnie przesadnie oryginalny, gdy napiszę, że to najbardziej oczekiwany przez siwiejących klatrusów zestaw utworów. Cztery kompozycje składające się na demo brzmią jak old schoolowe złoto. Z jego brudem, nierównościami i przede wszystkim radością grania. Jest to materiał, który mnie uwiódł szczerością, chęcią wywalczenia sobie pozycji poprzez szukanie własnego stylu, a nie pójściem na łatwiznę i kopiowaniem kolegów ze sceny. Utwory zostały brzmieniowo odnowione i w odróżnieniu od wersji zamieszczonych na YouTube można ich słuchać z przyjemnością, bez zastanawiania się, o co chodzi w ogólnym jazgocie. To dobry thrash nagrany u skraju popularności gatunku, szkoda. Nagrany wcześniej pewnie by więcej namieszał, ale widocznie tak być miało. Najważniejsze, że jest możliwość przypomnienia/poznania go w czasach obecnych z godnym brzmieniem i w dobrej oprawie. Nie jest to może jakiś totalny must have, ale bez wątpienia ciekawy i wartościowy zapis historii polskiej sceny metalowej.

Brzeźnicki


Kolejne wznowienie z Thrashing Madness Productions to tak naprawdę wznowieniem do końca nie jest. Na „-UR2DK-” dostajemy bowiem całkiem nowe numery warmińsko – mazurskiego Unborn.

Ale od początku. Unborn znany jest głównie z tego, że na demówce „Unbirthday” bębnił nie kto inny jak Docent. No i rzeczona demówka na wznowieniu oczywiście się znajduje. Może nie jest to super brzmienie, ale generalnie całość wypada fajnie. Ja na przykład nie znałem wcześniej muzyki Unborn. Co grali w 1990 roku? Death/thrash metal, jak to większość kapel z tego okresu – przy czym oni bardziej jednak thrash niż death. Do tego teksty niekoniecznie należące do poważnych, o piwku, myciu zębów i tak dalej. Wypada to spoko, ale niewiele ponadto. Uśmieszek politowania może budzić taki kawałek jak „The Armageddon” i jęki a’la King Diamond. Natomiast co do nowych kawałków, zarejestrowanych w tym roku – no to też szału w sumie nie ma. Unborn poszedł w takie ciut bardziej nowoczesno – progresywne death/thrash metalowe granie, które przyznam wypada dość blado. Podsumowując więc ten krążek – pod względem muzycznym nie ma tu czegoś super ciekawego, demówki z początku lat dziewięćdziesiątych to raczej rzecz dla sentymentu i utrwalenia tych nagrań na kompakcie, nowe numery mocno przeciętne. Oczywiście booklet całkiem spoko, zdjęcia, reprodukcje, wywiad – czyli standard u Leszka.

Więc nie podejrzewam, żeby jakoś wybitnie ludzie rzucili się na ten materiał, bo i traktować go należy raczej jako zapis tamtych czasów dla garstki osób.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Minuet In 4/4 (2022)
2. Variola (Black Death) (2022)
3. Visions (In Armageddon II) (2022)
4. Link Of The Chain (2022)
5. Piggy-Wiggy (2022)
6. Wolf's Dream (As Remembered) (2022)
7. No Other Life (1993)

Demo 'Unbirthday' (1990):
8. Drink His Health (R.I.B.)
9. Buried In The Sea
10. The Armageddon
11. Clean Your Teeth



..::OBSADA::..

Dariusz 'Maniana aka Manian DePress' Krzyszczak - Bass
Bartosz 'Baran' Baranowski - Drums (track 7)
Andrzej 'Szwagier' Kucner - Guitars, Vocals (track 10)
Mariusz 'Wolf' Sośnicki - Guitars, all vocals (except track 10)
Krzysztof 'Docent' Raczkowski (R.I.P. 2005) - Drums (tracks 8-11)
Ryszard 'Suchy' Suchto - Guitars (track 7)




https://www.youtube.com/watch?v=PeGi6sdt9SU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja dema UNBORN z 1990 roku ('Unbirthday' - na bębnach Docent z Vader) plus mnóstwo bonusowych utworów studyjnych.



Thrashing Madnessowej kopalni odkrywkowej część kolejna. Zaglądamy w początki lat 90., kierując się w okolice Olsztyna, a jak Olsztyn, to wiadomo, że Vader. Co prawda, dziś nie o nim, ale o projekcie powiązanym, dzięki Krzysztofowi „Docentowi” Raczkowskiemu, który miał okazję w nim w przeszłości bębnić. Mowa o Unborn i jego wydawnictwie UR2DK, na którym wydawca zamieścił trzy materiały: premierowy z 2022, nagrany po reaktywacji projektu, demo z 1993, No Other Life, i klasyk z 1990 pod tytułem Unbirthday. Wydawnictwo swym wyglądem utrzymuje wysokie standardy TM, mieszcząc w sobie spory wywiad i zdjęcia archiwalne wydrukowane na grubym, śliskim papierze.

UR2DK zacząłem słuchać, nie sprawdzając informacji o niej, więc gdy w końcu usiadłem, żeby się czegoś więcej dowiedzieć, moje zaskoczenie było spore, gdy się okazało, że głównym daniem jest materiał premierowy. Przyznaję się bez bicia, iż dałem się nabrać, bo brzmi on jak odświeżona staroć – zarówno brzmieniowo jaki kompozycyjnie. Nowości Unborna są tak zakorzenione w starej szkole, że bardziej chyba być nie mogą, a mieszanka inspiracji jest bardzo szeroka i odważna. Utwory z jednej strony uderzają progresywnym zacięciem w stylu Pestilence czy nawet Voivod, by bez większych ceregieli przejść w rzeczy kojarzące się z Venom, Celtic Frost i Bathory. Dodajcie do tego sporo klasycznego thrashu i jeszcze dodatkowe wpływy niemieckiego Protector i pojawia się niezły rodzynek, który przy pierwszych odsłuchach dał mi sporo do myślenia. Nie jest to album, który wszedł mi bez popity i bezboleśnie, ale po kilku odsłuchach mocno się w niego wkręciłem i jestem w stanie w tym momencie stwierdzić, iż jest bardziej niż dobry. Ciężko przyswajalny, ale na swój sposób ambitny, oryginalny, a momentami nawet chwytliwy. Nie jest to na pewno materiał, który przewróci świat do góry nogami, nie jest też kierowany do mas, jednak da się tu sporo rzeczy wyłapać i zaliczam powrót bandu do udanych.

Po premierowych strzałach następuje czas na archiwa, które otwiera kawałek No Other Life z 1993. Tu kop jest mocny, stare lata silnie słyszalne i śmiem twierdzić, że jak na premierę w ‘93 roku, musiał być wtedy prawdopodobnie niemodnym materiałem. Death metal plenił się wszędzie, a utwór jest tak thrashowy, maksymalnie czysty gatunkowo. Słychać w nim ciągotki w ambitniejszym kierunku (znowu wymienię nazwę Voivod), ale nadal jako całość jest to thrash. Na początku lat 90. niestety nikt już thrashu nie chciał słuchać, ale dziś jak dla mnie utwór jest w porządku, a dłuższy materiał utrzymany w tej konwencji mógłby mi się spodobać.

Jako ostatnia wjeżdża demówka Unbirthday i nie będę pewnie przesadnie oryginalny, gdy napiszę, że to najbardziej oczekiwany przez siwiejących klatrusów zestaw utworów. Cztery kompozycje składające się na demo brzmią jak old schoolowe złoto. Z jego brudem, nierównościami i przede wszystkim radością grania. Jest to materiał, który mnie uwiódł szczerością, chęcią wywalczenia sobie pozycji poprzez szukanie własnego stylu, a nie pójściem na łatwiznę i kopiowaniem kolegów ze sceny. Utwory zostały brzmieniowo odnowione i w odróżnieniu od wersji zamieszczonych na YouTube można ich słuchać z przyjemnością, bez zastanawiania się, o co chodzi w ogólnym jazgocie. To dobry thrash nagrany u skraju popularności gatunku, szkoda. Nagrany wcześniej pewnie by więcej namieszał, ale widocznie tak być miało. Najważniejsze, że jest możliwość przypomnienia/poznania go w czasach obecnych z godnym brzmieniem i w dobrej oprawie. Nie jest to może jakiś totalny must have, ale bez wątpienia ciekawy i wartościowy zapis historii polskiej sceny metalowej.

Brzeźnicki


Kolejne wznowienie z Thrashing Madness Productions to tak naprawdę wznowieniem do końca nie jest. Na „-UR2DK-” dostajemy bowiem całkiem nowe numery warmińsko – mazurskiego Unborn.

Ale od początku. Unborn znany jest głównie z tego, że na demówce „Unbirthday” bębnił nie kto inny jak Docent. No i rzeczona demówka na wznowieniu oczywiście się znajduje. Może nie jest to super brzmienie, ale generalnie całość wypada fajnie. Ja na przykład nie znałem wcześniej muzyki Unborn. Co grali w 1990 roku? Death/thrash metal, jak to większość kapel z tego okresu – przy czym oni bardziej jednak thrash niż death. Do tego teksty niekoniecznie należące do poważnych, o piwku, myciu zębów i tak dalej. Wypada to spoko, ale niewiele ponadto. Uśmieszek politowania może budzić taki kawałek jak „The Armageddon” i jęki a’la King Diamond. Natomiast co do nowych kawałków, zarejestrowanych w tym roku – no to też szału w sumie nie ma. Unborn poszedł w takie ciut bardziej nowoczesno – progresywne death/thrash metalowe granie, które przyznam wypada dość blado. Podsumowując więc ten krążek – pod względem muzycznym nie ma tu czegoś super ciekawego, demówki z początku lat dziewięćdziesiątych to raczej rzecz dla sentymentu i utrwalenia tych nagrań na kompakcie, nowe numery mocno przeciętne. Oczywiście booklet całkiem spoko, zdjęcia, reprodukcje, wywiad – czyli standard u Leszka.

Więc nie podejrzewam, żeby jakoś wybitnie ludzie rzucili się na ten materiał, bo i traktować go należy raczej jako zapis tamtych czasów dla garstki osób.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Minuet In 4/4 (2022)
2. Variola (Black Death) (2022)
3. Visions (In Armageddon II) (2022)
4. Link Of The Chain (2022)
5. Piggy-Wiggy (2022)
6. Wolf's Dream (As Remembered) (2022)
7. No Other Life (1993)

Demo 'Unbirthday' (1990):
8. Drink His Health (R.I.B.)
9. Buried In The Sea
10. The Armageddon
11. Clean Your Teeth



..::OBSADA::..

Dariusz 'Maniana aka Manian DePress' Krzyszczak - Bass
Bartosz 'Baran' Baranowski - Drums (track 7)
Andrzej 'Szwagier' Kucner - Guitars, Vocals (track 10)
Mariusz 'Wolf' Sośnicki - Guitars, all vocals (except track 10)
Krzysztof 'Docent' Raczkowski (R.I.P. 2005) - Drums (tracks 8-11)
Ryszard 'Suchy' Suchto - Guitars (track 7)




https://www.youtube.com/watch?v=PeGi6sdt9SU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

High Roller Records wydało kompilacyjne dzieło, które zawiera dwa pierwsze dema tej klasycznej instytucji thrash metalu. Mówimy o „Holy Terror” z 1985 roku i „The Saga Of Nemesis” z 1986 roku. Muzykę na „Holy Terror” można opisać jako surową, szybką i brutalną. Jako taśma demo, produkcja jest daleka od doskonałości, ale wszystko słychać bardzo dobrze. Utwory takie jak „Fight (To Stop The Tyranny)” i „Holy Terror” są cholernie brutalne. Oba pojawiły się później na ich debiutanckim albumie, a także „Bullet”, „Assassin” i „Speed ​​Of Light”.
„The Saga Of Nemesis” jest lepsze od ich pierwszego demo, moim skromnym zdaniem (tutaj kolejna rekomendacja teutońskiego demo z 1986 roku: „Protector Of Death” PROTECTOR). ASSASSIN brzmi bardzo spójnie i profesjonalnie, plus o wiele lepsza produkcja...



..::TRACK-LIST::..

'Holy Terror' Demo 1985:
1. The Damned (Intro) 1:23
2. Fight (To Stop The Tyranny) 2:54
3. Holy Terror 5:35
4. Religion 3:05
5. Bullet 4:49
6. Assassin 6:08
7. Speed Of Light 3:59

'The Saga Of Nemesis' Demo 1986:
8. Into War (Intro) 0:16
9. Forbidden Reality 5:39
10. Holy Terror 5:21
11. Nemesis 3:59
12. Speed Of Light 3:47




https://www.youtube.com/watch?v=k2Rnc5Lsk8E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

High Roller Records wydało kompilacyjne dzieło, które zawiera dwa pierwsze dema tej klasycznej instytucji thrash metalu. Mówimy o „Holy Terror” z 1985 roku i „The Saga Of Nemesis” z 1986 roku. Muzykę na „Holy Terror” można opisać jako surową, szybką i brutalną. Jako taśma demo, produkcja jest daleka od doskonałości, ale wszystko słychać bardzo dobrze. Utwory takie jak „Fight (To Stop The Tyranny)” i „Holy Terror” są cholernie brutalne. Oba pojawiły się później na ich debiutanckim albumie, a także „Bullet”, „Assassin” i „Speed ​​Of Light”.
„The Saga Of Nemesis” jest lepsze od ich pierwszego demo, moim skromnym zdaniem (tutaj kolejna rekomendacja teutońskiego demo z 1986 roku: „Protector Of Death” PROTECTOR). ASSASSIN brzmi bardzo spójnie i profesjonalnie, plus o wiele lepsza produkcja...



..::TRACK-LIST::..

'Holy Terror' Demo 1985:
1. The Damned (Intro) 1:23
2. Fight (To Stop The Tyranny) 2:54
3. Holy Terror 5:35
4. Religion 3:05
5. Bullet 4:49
6. Assassin 6:08
7. Speed Of Light 3:59

'The Saga Of Nemesis' Demo 1986:
8. Into War (Intro) 0:16
9. Forbidden Reality 5:39
10. Holy Terror 5:21
11. Nemesis 3:59
12. Speed Of Light 3:47




https://www.youtube.com/watch?v=k2Rnc5Lsk8E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The first East German metal band (hailing from Leipzig) that scored a deal with a West German label! They signed to 1MF Recordz (home of Torchure, Assorted Heap, Blood Sacrosanct). Emerged from the 80-ish punk rock scene , the band developed into a rather unique, sometimes technical (German) thrash metal outfit. Excellent production by Michael Stötzel and (Torchure Sacrosanct, Assorted Heap). Remastered by the band and the booklet contains Extensive liner notes and rare pictures. The 5 track ep’ Thrief...’Ep (also Recorded at Dust-Music-Studios with Michael Stötzel September '90) is added as bonus to the album.




Yeah, it’s about the Tishvaisings here, whoever these folks were, the band changing their moniker several times, always revolving around that enigmatic name. Their beginnings were fairly rough, albeit quite inspired slabs of thrash with both more technical and doomy sparks. The EP was the culmination of those early strives which put the band in a niche of their own since they didn’t quite sound like anyone else out there, their style not quite compatible with the more serious direction the scene took in the late-80’s as the more complex moments were far from the dominant tendency.

On the album reviewed here the guys must have surprised even themselves as this is a captivating listen with again a fairly original sound that follows its own way which begins with an intro, a brilliant “acoustic vs. metallic” interpretation of the main theme from Dario Argento’s gothic horror masterpiece ”Suspiria”. A very alluring start which “Gotta Bad Taste” retains on all counts, a dark brooding shredder with echoes of early Celtic Frost and a few both melodic and technical quirks. The mean semi-declamatory deathy vocals are a nice addition to the eventful musical scenery which becomes both more intense and more diverse on “Katharsis”, the supposed title-track, a nice headbanger with a prominent bass presence and weird attempts at rap-like singing. “Backwoods” is a glorious progressive thrash opera, a diverse masterpiece worthy of Deathrow and late-80’s Destruction with superb elaborate developments, loads of riff-shifts and a couple of great melodic tunes.

A most stunning turn of events elevating the album on a new pedestal “Gore-Shriek of a Hunchback” simplifying the situation a bit with more orthodox ways of expression although the high energy from the preceding numbers is intact alongside several surreal less ordinary twists and the outstanding performance by the lead guitarist. “Midnitemeattrain” is a compelling blend of speed and technicality the stylish surges very similar to the ones on Destruction’s “Cracked Brain” with some of the Celtic Frost-esque stompiness brought back. “Total Sellout” moshes hard with a nice sense of melody displayed as well, the leads hitting another high amongst the fast-paced “skirmishes”. The semi-balladic atmospheric “Outburst” is the obligatory break, but watch out for “Headless”, a first-rate technical thrash delight, a most tantalizing way to finish this highly entertaining saga with a lot of wild bashing as well thrown amidst the more challenging labyrinthine riff-formulas.

Although the more ambitious arrangements are way more developed and prominent than on the band’s early works, it’s hard to place this opus strictly within the confines of the technical/progressive thrash wave that started in the guys’ homeland around the same time. The delivery follows its own mind as the band are not intent on stupefying the fanbase with the most dazzling intricate fretwork on the circuit; they bash with vigour when they feel like it, weave mazey riff puzzles at will, get lyrical on occasion… a lot has been provided for the listener who will wonder at how expertly all the separate motifs have been stitched together; a true work of art that definitely deserves a wider exposure, regardless of the hilariously unsightly cover.

The Tishvaisings came, saw and then decided to conquer another plane from the metal scene that seemed a more viable proposition in the 90’s, the industrial one. They regrouped under the name Think About Mutation and peppered the decade and beyond with hard-hitting industrial metal symphonies akin to the ones churned out by their compatriots Die Krupps and KMFDM. Any traces of this legendary art? Not very tangible to be honest; this arcane lore lies dormant somewhere deep, waiting to be rediscovered by the next batch of ironwork craftsmen.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Intro (Dedicated To Dario Argento) 1:48
2. Gotta Bad Taste 6:03
3. Katharsis 4:14
4. Backwoods 7:42
5. Gore-Shriek Of A Hunchback 5:19
6. Midnitemeattrain 4:13
7. Total Sellout 3:57
8. Outburst 3:46

Bonus Tracks: 'Thrief' EP 1990
9. Evil Dead 0:40
10. Headless 4:51
11. Hellraiser 00:30
12. Twenty Problems 02:33
13. Dirty Deal 03:49



..::OBSADA::..

Guitar, Vocal - Joey A. Vaising
Bass - Gogo Vaising
Drums - D.D. Vaising




https://www.youtube.com/watch?v=Zv2aPQOqtdY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

The first East German metal band (hailing from Leipzig) that scored a deal with a West German label! They signed to 1MF Recordz (home of Torchure, Assorted Heap, Blood Sacrosanct). Emerged from the 80-ish punk rock scene , the band developed into a rather unique, sometimes technical (German) thrash metal outfit. Excellent production by Michael Stötzel and (Torchure Sacrosanct, Assorted Heap). Remastered by the band and the booklet contains Extensive liner notes and rare pictures. The 5 track ep’ Thrief...’Ep (also Recorded at Dust-Music-Studios with Michael Stötzel September '90) is added as bonus to the album.




Yeah, it’s about the Tishvaisings here, whoever these folks were, the band changing their moniker several times, always revolving around that enigmatic name. Their beginnings were fairly rough, albeit quite inspired slabs of thrash with both more technical and doomy sparks. The EP was the culmination of those early strives which put the band in a niche of their own since they didn’t quite sound like anyone else out there, their style not quite compatible with the more serious direction the scene took in the late-80’s as the more complex moments were far from the dominant tendency.

On the album reviewed here the guys must have surprised even themselves as this is a captivating listen with again a fairly original sound that follows its own way which begins with an intro, a brilliant “acoustic vs. metallic” interpretation of the main theme from Dario Argento’s gothic horror masterpiece ”Suspiria”. A very alluring start which “Gotta Bad Taste” retains on all counts, a dark brooding shredder with echoes of early Celtic Frost and a few both melodic and technical quirks. The mean semi-declamatory deathy vocals are a nice addition to the eventful musical scenery which becomes both more intense and more diverse on “Katharsis”, the supposed title-track, a nice headbanger with a prominent bass presence and weird attempts at rap-like singing. “Backwoods” is a glorious progressive thrash opera, a diverse masterpiece worthy of Deathrow and late-80’s Destruction with superb elaborate developments, loads of riff-shifts and a couple of great melodic tunes.

A most stunning turn of events elevating the album on a new pedestal “Gore-Shriek of a Hunchback” simplifying the situation a bit with more orthodox ways of expression although the high energy from the preceding numbers is intact alongside several surreal less ordinary twists and the outstanding performance by the lead guitarist. “Midnitemeattrain” is a compelling blend of speed and technicality the stylish surges very similar to the ones on Destruction’s “Cracked Brain” with some of the Celtic Frost-esque stompiness brought back. “Total Sellout” moshes hard with a nice sense of melody displayed as well, the leads hitting another high amongst the fast-paced “skirmishes”. The semi-balladic atmospheric “Outburst” is the obligatory break, but watch out for “Headless”, a first-rate technical thrash delight, a most tantalizing way to finish this highly entertaining saga with a lot of wild bashing as well thrown amidst the more challenging labyrinthine riff-formulas.

Although the more ambitious arrangements are way more developed and prominent than on the band’s early works, it’s hard to place this opus strictly within the confines of the technical/progressive thrash wave that started in the guys’ homeland around the same time. The delivery follows its own mind as the band are not intent on stupefying the fanbase with the most dazzling intricate fretwork on the circuit; they bash with vigour when they feel like it, weave mazey riff puzzles at will, get lyrical on occasion… a lot has been provided for the listener who will wonder at how expertly all the separate motifs have been stitched together; a true work of art that definitely deserves a wider exposure, regardless of the hilariously unsightly cover.

The Tishvaisings came, saw and then decided to conquer another plane from the metal scene that seemed a more viable proposition in the 90’s, the industrial one. They regrouped under the name Think About Mutation and peppered the decade and beyond with hard-hitting industrial metal symphonies akin to the ones churned out by their compatriots Die Krupps and KMFDM. Any traces of this legendary art? Not very tangible to be honest; this arcane lore lies dormant somewhere deep, waiting to be rediscovered by the next batch of ironwork craftsmen.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Intro (Dedicated To Dario Argento) 1:48
2. Gotta Bad Taste 6:03
3. Katharsis 4:14
4. Backwoods 7:42
5. Gore-Shriek Of A Hunchback 5:19
6. Midnitemeattrain 4:13
7. Total Sellout 3:57
8. Outburst 3:46

Bonus Tracks: 'Thrief' EP 1990
9. Evil Dead 0:40
10. Headless 4:51
11. Hellraiser 00:30
12. Twenty Problems 02:33
13. Dirty Deal 03:49



..::OBSADA::..

Guitar, Vocal - Joey A. Vaising
Bass - Gogo Vaising
Drums - D.D. Vaising




https://www.youtube.com/watch?v=Zv2aPQOqtdY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Yes, this is the same thrash metal band from the east coast that was one of the early signees with the then fledgling label, New Renaissance Records started by none other than Ann Boleyn. These guys released two albums, an EP and also had a couple of their tracks on the speed metal hell compilations back in the eighties which practically did not get them anywhere(while still drawing critical acclaim for being one of the first speed metal bands) and then vanished from the scene altogether. After a sabbatical of nearly 21 years, the trio is back again with this release titled “Infidel” and seems like this could have been on their eighties catalog. The feel of this album is pure old school and by no means utilizes any half step measures of the late 90s and post 2000. At War is back in business!!!!

Just like the previous two albums, the band uses the tried and tested formula of keeping the length of this one well within 35 minutes which in is fair enough for a speed metal band that uses a good dose of punk as well. The production is done pretty well alongside keeping the old school eighties feel intact. All the instruments can be easily distinguished from each other without any single instrument dominance, while the vocals are yet again vintage Motorhead style, though with a little more gruff and thrash edge. The songs in here are short and crisp, devoid of any sad as hell intros and background noise effects whereas the riff work is brilliant. Another thing likeable about this release is that the tuning is Standard E and not the drop D style that most bands follow these days.

As for the tracks, all of them blend along very well without giving any hint of falling apart at the seams. I feel no necessity of covering each and every track in detail but instead pick out a few that stick to my head prompting me to listen to them again. “Assassins” has that main riff that is some of the best I’ve heard in recent years and “Semper Fi” sort of reminded me of “Indulgence” era Nasty Savage without the insane wails of Nasty Ronnie and to an extent, Slayer in some of the guitar parts. The tracks that really stand out though are “At War” and “R.A.F”, filled with oodles of energy and a total war attitude that reminds newcomers of how thrash metal should be done. The closer “Rapechase” is a track that appeared on their debut album and also one of the “Speed Metal Hell” compilations and this in my opinion is an absolute banger of a song that could have given some of the big names back during the thrash boom a run for their money and fame.

Though some people out there would argue that this release is no different from what they did back in the eighties, and that the band has not matured at all after all these years. My take on this is that even though these guys sound dated, they’re still better off than all those bands who have taken an absolutely approach to their music. An example would be At War’s ex-label mates Sepultura who have transformed themselves beyond recognition. From a death/thrash hybrid to a total shitty sounding groove band, they’ve just made themselves look like clowns of a circus troupe. This trio on the other hand do not show any signs of compromising on their original sound and still show loyalty towards their fans with no intentions whatsoever of alienating them.

As far as the recommendation is concerned, I’d definitely go the extra mile to support these guys and bring them to the notice of the masses. Fans of yesteryear thrash, proto death and mid era Motorhead would find interest of significance here. This is the return of the war veterans.


Cravingforvenom



The best way to learn about thrash metal is, ironically, not through its big names. Most of the "Big Four" of thrash (Metallica, Megadeth, Anthrax, and Slayer) became big by straying from the genre. Metallica started writing radio hits; Megadeth tried to do likewise. Anthrax dabbled in rap, alt-metal, and rock. Only Slayer stayed mostly true to thrash, but they are so sui generis that they are almost their own genre. Thus, the so-called "second tier"-- bands that never made it big-- comprise thrash's true sound. These bands knock out machine-gun riffs and polka beats with no regard for the mainstream, and are often much more intense than the Big Four.

At War are one such band. Even when they began in the 1980s, they stood out from the thrash herd. They were from Virginia, not one of America's thrash epicenters (New York City, Los Angeles, the Bay Area). They also weren't pacifists. Much of 1980s thrash was a reaction to Reagan-era policies, with countless bands preaching the horrors of nuclear war. At War, however, were unabashed military supporters. They weren't necessarily right-wing conservatives; one of their songs advocated the separation of church and state. But they had friends and family in the military, and paid tribute to that history through their music. Thus, military imagery pervaded their artwork, and military sounds peppered their albums.

Like most of their thrash colleagues, At War stood down in the 1990s once grunge came along. But popular music is cyclical, and the past few years have seen a resurgence in thrash metal. New bands have sprung up to emulate old ones, many of whom have reunited. Thus, At War's new album Infidel feels both retro and contemporary. The band's straight-ahead approach has not changed. Paul Arnold's vocals remain commanding and rhythmic. Shawn Helsel's guitars still blend Motörhead with German thrash. Dave Stone's drums have the surprising subtlety they had in the 1980s. The band even retained old-school thrash producer Alex Perialas for this record. He elicited the band's strongest performances to date. The band has never sounded so tight, nor has it ever had such big production. Such precision and cleanliness is slightly odd for a band known for its rawness. The sound has power, though, and reflects the realities of recording in a more technologically advanced time.

War requires an enemy. For At War, that has shifted from Communists to Muslim fundamentalists. The cover of Infidel depicts an eagle-tattooed man facing down an army of Jihadists. "Want You Dead" features a chorus of "They want you dead/ Kuffar die!/ They want you dead/ Open your eyes!" This is hardly diplomatic, but metal is not diplomatic music. Infidel is a strong statement. Agreement with it is up to the listener.

Cosmo Lee



..::TRACK-LIST::..

1. Assassins
2. Semper Fi
3. Make Your Move
4. At War
5. Want You Dead
6. R.A.F.
7. Deceit
Lead Guitar [All Other Leads] - Shawn Helsel
Lead Guitar [First] - Adam Tranquilli
8. Vengeful Eyes
Lead Guitar [All Other Leads] - Shawn Helsel
Lead Guitar [Front And Back] - RikiLee
9. Rapechase



..::OBSADA::..

Paul Arnold - Bass, Vocals
Shawn Helsel - Guitars, Vocals (backing)
Dave Stone - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=t1TM62pCCZ4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Yes, this is the same thrash metal band from the east coast that was one of the early signees with the then fledgling label, New Renaissance Records started by none other than Ann Boleyn. These guys released two albums, an EP and also had a couple of their tracks on the speed metal hell compilations back in the eighties which practically did not get them anywhere(while still drawing critical acclaim for being one of the first speed metal bands) and then vanished from the scene altogether. After a sabbatical of nearly 21 years, the trio is back again with this release titled “Infidel” and seems like this could have been on their eighties catalog. The feel of this album is pure old school and by no means utilizes any half step measures of the late 90s and post 2000. At War is back in business!!!!

Just like the previous two albums, the band uses the tried and tested formula of keeping the length of this one well within 35 minutes which in is fair enough for a speed metal band that uses a good dose of punk as well. The production is done pretty well alongside keeping the old school eighties feel intact. All the instruments can be easily distinguished from each other without any single instrument dominance, while the vocals are yet again vintage Motorhead style, though with a little more gruff and thrash edge. The songs in here are short and crisp, devoid of any sad as hell intros and background noise effects whereas the riff work is brilliant. Another thing likeable about this release is that the tuning is Standard E and not the drop D style that most bands follow these days.

As for the tracks, all of them blend along very well without giving any hint of falling apart at the seams. I feel no necessity of covering each and every track in detail but instead pick out a few that stick to my head prompting me to listen to them again. “Assassins” has that main riff that is some of the best I’ve heard in recent years and “Semper Fi” sort of reminded me of “Indulgence” era Nasty Savage without the insane wails of Nasty Ronnie and to an extent, Slayer in some of the guitar parts. The tracks that really stand out though are “At War” and “R.A.F”, filled with oodles of energy and a total war attitude that reminds newcomers of how thrash metal should be done. The closer “Rapechase” is a track that appeared on their debut album and also one of the “Speed Metal Hell” compilations and this in my opinion is an absolute banger of a song that could have given some of the big names back during the thrash boom a run for their money and fame.

Though some people out there would argue that this release is no different from what they did back in the eighties, and that the band has not matured at all after all these years. My take on this is that even though these guys sound dated, they’re still better off than all those bands who have taken an absolutely approach to their music. An example would be At War’s ex-label mates Sepultura who have transformed themselves beyond recognition. From a death/thrash hybrid to a total shitty sounding groove band, they’ve just made themselves look like clowns of a circus troupe. This trio on the other hand do not show any signs of compromising on their original sound and still show loyalty towards their fans with no intentions whatsoever of alienating them.

As far as the recommendation is concerned, I’d definitely go the extra mile to support these guys and bring them to the notice of the masses. Fans of yesteryear thrash, proto death and mid era Motorhead would find interest of significance here. This is the return of the war veterans.


Cravingforvenom



The best way to learn about thrash metal is, ironically, not through its big names. Most of the "Big Four" of thrash (Metallica, Megadeth, Anthrax, and Slayer) became big by straying from the genre. Metallica started writing radio hits; Megadeth tried to do likewise. Anthrax dabbled in rap, alt-metal, and rock. Only Slayer stayed mostly true to thrash, but they are so sui generis that they are almost their own genre. Thus, the so-called "second tier"-- bands that never made it big-- comprise thrash's true sound. These bands knock out machine-gun riffs and polka beats with no regard for the mainstream, and are often much more intense than the Big Four.

At War are one such band. Even when they began in the 1980s, they stood out from the thrash herd. They were from Virginia, not one of America's thrash epicenters (New York City, Los Angeles, the Bay Area). They also weren't pacifists. Much of 1980s thrash was a reaction to Reagan-era policies, with countless bands preaching the horrors of nuclear war. At War, however, were unabashed military supporters. They weren't necessarily right-wing conservatives; one of their songs advocated the separation of church and state. But they had friends and family in the military, and paid tribute to that history through their music. Thus, military imagery pervaded their artwork, and military sounds peppered their albums.

Like most of their thrash colleagues, At War stood down in the 1990s once grunge came along. But popular music is cyclical, and the past few years have seen a resurgence in thrash metal. New bands have sprung up to emulate old ones, many of whom have reunited. Thus, At War's new album Infidel feels both retro and contemporary. The band's straight-ahead approach has not changed. Paul Arnold's vocals remain commanding and rhythmic. Shawn Helsel's guitars still blend Motörhead with German thrash. Dave Stone's drums have the surprising subtlety they had in the 1980s. The band even retained old-school thrash producer Alex Perialas for this record. He elicited the band's strongest performances to date. The band has never sounded so tight, nor has it ever had such big production. Such precision and cleanliness is slightly odd for a band known for its rawness. The sound has power, though, and reflects the realities of recording in a more technologically advanced time.

War requires an enemy. For At War, that has shifted from Communists to Muslim fundamentalists. The cover of Infidel depicts an eagle-tattooed man facing down an army of Jihadists. "Want You Dead" features a chorus of "They want you dead/ Kuffar die!/ They want you dead/ Open your eyes!" This is hardly diplomatic, but metal is not diplomatic music. Infidel is a strong statement. Agreement with it is up to the listener.

Cosmo Lee



..::TRACK-LIST::..

1. Assassins
2. Semper Fi
3. Make Your Move
4. At War
5. Want You Dead
6. R.A.F.
7. Deceit
Lead Guitar [All Other Leads] - Shawn Helsel
Lead Guitar [First] - Adam Tranquilli
8. Vengeful Eyes
Lead Guitar [All Other Leads] - Shawn Helsel
Lead Guitar [Front And Back] - RikiLee
9. Rapechase



..::OBSADA::..

Paul Arnold - Bass, Vocals
Shawn Helsel - Guitars, Vocals (backing)
Dave Stone - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=t1TM62pCCZ4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

DARK SYMPHONIES is honored to announce our continued cooperation with pre-DARKANE Swedish death metal act AGRETATOR to reissue their long out of print sophomore release "Distorted Logic". More experimental than "Delusions", "Distorted Logic" shows the band's natural progression which would lead to the inception of DARKANE!

Additionally, we will be including band's 1997 "Infected" Demo as well as the band's 2 DEMISE (pre-Agretator) demos "Prophesy" from 1991 and "Visions" from 1992. This is a must-have to see where Darkane started out, or just for fans of Death Metal in General!

This CD will be designed after the original 1996 self financed released release, taking elements from the original layout with attention to detail, even down to the logo and typeface for a touch of nostalgia. Also included are brand new liner notes from original founding member and guitarist / vocalist Pierre Richter.

Additionally, a Japanese-style OBI-Strip will be included.

CD limited to 1000 copies worldwide! Stay away from BOOTLEGS! Support the band and official releases!!



This unique entity became much more known towards the end of the 90’s when they changed their name to Darkane, and when they started churning out releases on more regular bases. Those releases by all means have their moments, but the actual truth is that under the Agretator moniker the guys created much better music, more technical, more atmospheric, and with more heart and soul put into it. The full-length was an awesome display of talent, intricate thrash/death summing up the best from acts like Death, Pestilence, Invocator, and Sadus. It was only the fading interest in all things old school that prevented the guys from getting wider exposure.

They didn’t give up, though, and shot another effort two years later, the 5-tracker reviewed here. It was self-released, without proper label support, but was another splendid exhibition of musical dexterity. To the band’s fans’ surprise, though, the style is quite different from the blistering hyper-active one on the debut; it has mutated into a complex form of modern thrash, not much death metal anymore, one that sides with meisterwerks like Coroner’s “Grin”, Aftermath’s “Eyes of Tomorrow”, Aleister’s “Tribal Tech”, and early Meshuggah. “Chains of Retribution” is a dispassionate, still pretty atmospheric chugger with spastic speedier accumulations and hectic time-shifts, a not very predictable roller-coaster the semi-shouty death metal vocals ruling over the proceedings with fierce determination, with great leads serving the requisite doze of melodic “sanity”.

The title-track has a most logical quiet inauguration which alternates with jumpy robotic rhythms the contrasting symbiosis intercepted by a magnificent melodic lead section that gets repeated again towards the end assisting an enchanting choral inclusion, the surreal feel aggravated by tortured shouts splashed on the jolting, chuggy musical background. “Water” is a nice balladic instrumental the lead guitarist the main participant for the umpteenth time, and “Virtual Tragedy” is an outstanding futuristic technicaller the choppy riff-patterns quickly replaced by smattering speedy crescendos the latter the only overt reminder of the preceding full-length; twisted mazey guitars come to the fore mid-way before another passage of virtuous fast-tempos appears to wrap up this masterpiece. “Non-Human Level” is another highlight with listless gallops riding through a sterile mid-period Obliveon-esque scenery the vocals acquiring an authoritative, semi-declamatory timbre with stylish technical decisions galore plus a couple of atmospheric stops along the way which involve the bass more prominently as a finishing touch in league with alluring flamenco guitars; a unique musical combination adding more original nuances to this short, but utterly captivating affair.

This is a very appropriate transition the band changing the format, but preserving their creative flair all over, even managing to beat the debut in terms of out-of-the-box thinking and more audacious musicianship. It’s not as spaced out as, say, Pestilence’s “Spheres” or Atheist’s “Elements”, and not as overtly modernized as Invocator’s “Weave the Apocalypse”, to provide comparisons with the three brethren of the full-length, and consequently stays the closest to the band’s initially chosen style. There was certainly room for more abstract ways of expression, and those materialized more tangibly on the “Infected” demo three years later which contained three cuts of mechanical dry, djent-like rifforamas, an obvious nod to mid-period Meshuggah and to the industrial heritage of acts like Soulstorm, Puncture, and Grope.

The transformation to Darkane was complete by the end of the decade, and the guys haven’t looked back since. With six albums the band have managed to establish themselves on the forefront although it seems as though the magic from those “uncertain” times of distortions and delusions from the beginning will continue to elude them.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

Agretator - Distorted Logic EP:
1. Chains Of Retribution 3:46
2. Distorted Logic 4:20
3. Water 3:07
4. Virtual Tragedy 4:06
5. Non-Human Level 5:29

Agretator - Infected Demo 1997:
6. Impure Inside 4:59
7. Inner Acts 5:42
8. Soul Divine 6:48

Demise - Visions Demo 1992:
9. Horizon Of Nothing 4:33
10. Critical Dimensions 4:01
11. The Inevitable 4:18

Demise - Prophesy Demo 1991:
12. Merciless Living 4:38
13. Prophecy 4:04
14. Cremation Of The Soul 3:41



..::OBSADA::..

Agretator:
Jörgen Löfberg - Bass
Pierre Richter - Guitars, Vocals
Peter Wildoer - Drums
Christofer Malmström - Guitars

Demise:
Jesper Granath - Bass (Tracks 12-14)
Christofer Malmström - Guitars (Tracks 9-11)
Jörgen Löfberg - Bass (Tracks 9-11)
Pierre Richter - Vocals, Guitars
Peter Wildoer -Drums




https://www.youtube.com/watch?v=CaVj3mJY7Wg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

DARK SYMPHONIES is honored to announce our continued cooperation with pre-DARKANE Swedish death metal act AGRETATOR to reissue their long out of print sophomore release "Distorted Logic". More experimental than "Delusions", "Distorted Logic" shows the band's natural progression which would lead to the inception of DARKANE!

Additionally, we will be including band's 1997 "Infected" Demo as well as the band's 2 DEMISE (pre-Agretator) demos "Prophesy" from 1991 and "Visions" from 1992. This is a must-have to see where Darkane started out, or just for fans of Death Metal in General!

This CD will be designed after the original 1996 self financed released release, taking elements from the original layout with attention to detail, even down to the logo and typeface for a touch of nostalgia. Also included are brand new liner notes from original founding member and guitarist / vocalist Pierre Richter.

Additionally, a Japanese-style OBI-Strip will be included.

CD limited to 1000 copies worldwide! Stay away from BOOTLEGS! Support the band and official releases!!



This unique entity became much more known towards the end of the 90’s when they changed their name to Darkane, and when they started churning out releases on more regular bases. Those releases by all means have their moments, but the actual truth is that under the Agretator moniker the guys created much better music, more technical, more atmospheric, and with more heart and soul put into it. The full-length was an awesome display of talent, intricate thrash/death summing up the best from acts like Death, Pestilence, Invocator, and Sadus. It was only the fading interest in all things old school that prevented the guys from getting wider exposure.

They didn’t give up, though, and shot another effort two years later, the 5-tracker reviewed here. It was self-released, without proper label support, but was another splendid exhibition of musical dexterity. To the band’s fans’ surprise, though, the style is quite different from the blistering hyper-active one on the debut; it has mutated into a complex form of modern thrash, not much death metal anymore, one that sides with meisterwerks like Coroner’s “Grin”, Aftermath’s “Eyes of Tomorrow”, Aleister’s “Tribal Tech”, and early Meshuggah. “Chains of Retribution” is a dispassionate, still pretty atmospheric chugger with spastic speedier accumulations and hectic time-shifts, a not very predictable roller-coaster the semi-shouty death metal vocals ruling over the proceedings with fierce determination, with great leads serving the requisite doze of melodic “sanity”.

The title-track has a most logical quiet inauguration which alternates with jumpy robotic rhythms the contrasting symbiosis intercepted by a magnificent melodic lead section that gets repeated again towards the end assisting an enchanting choral inclusion, the surreal feel aggravated by tortured shouts splashed on the jolting, chuggy musical background. “Water” is a nice balladic instrumental the lead guitarist the main participant for the umpteenth time, and “Virtual Tragedy” is an outstanding futuristic technicaller the choppy riff-patterns quickly replaced by smattering speedy crescendos the latter the only overt reminder of the preceding full-length; twisted mazey guitars come to the fore mid-way before another passage of virtuous fast-tempos appears to wrap up this masterpiece. “Non-Human Level” is another highlight with listless gallops riding through a sterile mid-period Obliveon-esque scenery the vocals acquiring an authoritative, semi-declamatory timbre with stylish technical decisions galore plus a couple of atmospheric stops along the way which involve the bass more prominently as a finishing touch in league with alluring flamenco guitars; a unique musical combination adding more original nuances to this short, but utterly captivating affair.

This is a very appropriate transition the band changing the format, but preserving their creative flair all over, even managing to beat the debut in terms of out-of-the-box thinking and more audacious musicianship. It’s not as spaced out as, say, Pestilence’s “Spheres” or Atheist’s “Elements”, and not as overtly modernized as Invocator’s “Weave the Apocalypse”, to provide comparisons with the three brethren of the full-length, and consequently stays the closest to the band’s initially chosen style. There was certainly room for more abstract ways of expression, and those materialized more tangibly on the “Infected” demo three years later which contained three cuts of mechanical dry, djent-like rifforamas, an obvious nod to mid-period Meshuggah and to the industrial heritage of acts like Soulstorm, Puncture, and Grope.

The transformation to Darkane was complete by the end of the decade, and the guys haven’t looked back since. With six albums the band have managed to establish themselves on the forefront although it seems as though the magic from those “uncertain” times of distortions and delusions from the beginning will continue to elude them.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

Agretator - Distorted Logic EP:
1. Chains Of Retribution 3:46
2. Distorted Logic 4:20
3. Water 3:07
4. Virtual Tragedy 4:06
5. Non-Human Level 5:29

Agretator - Infected Demo 1997:
6. Impure Inside 4:59
7. Inner Acts 5:42
8. Soul Divine 6:48

Demise - Visions Demo 1992:
9. Horizon Of Nothing 4:33
10. Critical Dimensions 4:01
11. The Inevitable 4:18

Demise - Prophesy Demo 1991:
12. Merciless Living 4:38
13. Prophecy 4:04
14. Cremation Of The Soul 3:41



..::OBSADA::..

Agretator:
Jörgen Löfberg - Bass
Pierre Richter - Guitars, Vocals
Peter Wildoer - Drums
Christofer Malmström - Guitars

Demise:
Jesper Granath - Bass (Tracks 12-14)
Christofer Malmström - Guitars (Tracks 9-11)
Jörgen Löfberg - Bass (Tracks 9-11)
Pierre Richter - Vocals, Guitars
Peter Wildoer -Drums




https://www.youtube.com/watch?v=CaVj3mJY7Wg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

...a teraz wyobraźcie sobie że kurwa rok później nagrywają Dreamweaver, który jest jeszcze lepszy niż omawiane przed chwilą arcydzieło. To bodajże pierwszy koncept album w thrash metalu oparty na utworze The Way of Wyrd Briana Batesa opowiadającym o katolickim misjonarzu wysłanym by nawracać pogan. Martin Walkyier dał tu upust swojego umiłowania w dawne celtyckie wierzenia w swoich lirykach, które były bardzo długie i dorównywały długością tym Daniego Filtha. Zresztą - ten umalowany pan z kredek bardzo inspirował się dokonaniami Sabbat, więc o zaskoczeniu nie powinno być mowy.

No dobra, Dreamweaver wita nas fenomenalną okładką, co dzisiaj w świecie Eda Repki zdarza się thrashowym produkcjom bardzo, bardzo rzadko. A sama muzyka to thrash intensywny jak cholera, ale urozmaicony epickimi wstawkami, zwolnieniami, jest też jeden piękny utwór akustyczny Advent of Insanity. Utwory to perły, naszpikowane fantastycznymi riffami Sneapa (jedne z najlepszych w historii thrashu), wściekłymi wokalami Martina, a to co się w nich dzieje to magia. Sneap i Walkyier po czasie narzekali, że za dużo riffów tam upchnęli, z czym nie mogę się zgodzić. Wszystko się fantastycznie łączy, nie ma tu ani jednej zbędnej sekundy.
Jeśli debiut zasługiwał na 10/10, to Dreamweaver oceniłbym na 11/10.

Nucleator


Płyta jest absolutnie genialna!
'Dreamweaver' nie ma żadnych minusów. Jest to idealne pokazanie, jak robić metal, który jest jednocześnie klimatyczny i zachowuje ducha ciężkiej muzyki. Bez klawiszy i tym podobnych!
Przy każdym odtworzeniu tego albumu zastanawiam się, jak to możliwe, że Sabbat nie jest dziś kapelą wychwalaną pod niebiosa, lecz zupełnie zapomnianym bandem...

Wojciech Michalak


Pomysłowe riffy i przejścia, rozbudowane struktury utworów, wymyślne teksty, to jest coś, co zawsze jednoznacznie kojarzyło się zarówno z pierwszym, jak i drugim albumem Brytyjskiego Sabbat. To wszystko zostało przyobleczone w świetną produkcję, w której przestrzeni znalazły swoje wyraźne miejsce wszystkie instrumenty - w końcu Andy Sneap, co nie? Aczkolwiek „Dreamweaver” nie został w nią tak dobrze uzbrojony jak debiutancki krążek. Widać to zwłaszcza po gitarach solowych, które zostały trochę zbyt schowane z tyłu, ale warto przy tym nadmienić, że to jakoś nie razi to szczególnie.

Fakt iż jest to album koncepcyjny, narzucił nieco ograniczeń na muzykę i teksty. “Dreamweaver” został zainspirowany książką Briana Batesa The Way of Wyrd (która, o ile się orientuję, nadal nie ukazała się jeszcze w polskim przekładzie), w której akcja dzieje się w VI wieku w Anglii i koncentruje się wokół chrześcijańskiego mnicha poznającego tajemnice pogańskiego szamanizmu. Sabbat idealnie sportretował tę stylistykę i atmosferę niesamowitości pierwotnego mistycyzmu oraz poetyckiego sentymentalizmu, jednocześnie pędząc na piątym biegu z riffami ostrymi jak frisbee z żyletkami.

Zadziwiające jest to jak Sabbat potrafi być jednocześnie magiczny i poetycki, a zarazem pełen brutalności. Inteligentny thrash, który nie wpada w żadne progresje czy z dupy wzięte motywy, by pokazać złożoność i kunsztowność poszczególnych kompozycji.

Mimo iż zdecydowanie bardziej preferuję debiutanckie dzieło Brytyjczyków, to nie odmówię “Dreamweaverowi” klasy i artyzmu. Sabbat tu nie spuszcza swojej maestrii nawet na jotę i nadal poraża swoją biegłością wykuwania genialnej muzyki. Misterne i potężne kompozycje takie jak “Wildfire”, “Mythistory”, “The Best Enemies”, “The Clerical Conspiracy” i koncertowy klasyk w postaci “Do Dark Horses Dream of Nightmares? (ta gra słów!) to uderzenia mocne i błyskotliwe zarazem. Może nie jest to album, który znalazłby się w top 10 thrashu, ale na pewno stanowi silną pozycję, której niewiele zabrakłoby do takiego zestawienia.

Sterviss


There are very few records that have the power to blow you away on the first listen and repeatedly on every single subsequent listen. (And I've listened to it many hundreds of times since its release.) Without fail. Without exception. I used to feel the same about ...And Justice For All. But, I have to accept, that whereas Metallica's classic does have its longeurs in amidst the brilliance, Sabbat's Dreamweaver: Reflections of our Yesterdays does not.
This is the consummate metal album. Unsurpassed. Ever. So there. All other concept albums (that I have come across, at any rate) should never have been conceived! Sabbat's masterpiece is flawless from start to finish. Sure, it helps that the original source material (Brian Bates's The Way of Wyrd) is so astounding. But the true genius lies in Martin Walkyier's exquisite lyrics - which even he has struggled in later works to equal - and the incredible vocals/musicianship/licks/riffs/solos/sonic sorcery on display. Unlike too much music out there, in Dreamweaver, every single note played counts. Yes, there are plenty of `widdly-widdly' guitar runs. Usually such indulgences can mar an otherwise fine song (Eddie Van Halen - what DID you create?!) But here... every single `widdle', every single cymbal crash, every single bass pluck, every single lyric is pertinent, perfect, essential.

The story of earnest early Christian missionary Wat Brand (who goes native in a big way during his mission to convert pagans in the south of England) and the telling of it is utterly engrossing. The characters encountered on the way are compelling, the action swift and breathless, the denouement totally satisfying and totally magical. The album as a whole is a searingly intelligent critique of the doctrines and practices (especially the proselytizing abuses) of Christianity. Yet this is no unthinking, knee-jerk, devil-worshipping, black metal nonsense. Themes of love, tolerance, spiritual freedom and self-empowerment predominate in this quirky, original, often humorous and deadly serious narrative.

Chinhealer



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Dreamweaver (1989):
1. The Beginning Of The End (Intro)
2. The Clerical Conspiracy
3. Advent Of Insanity
4. Do Dark Horses Dream Of Nightmares
5. The Best Of Enemies
6. How Have The Mighty Fallen
7. Wildfire
8. Mythistory
9. Happy Never After (Outro)



..::OBSADA::..

Martin Walkyier - vocals
Andy Sneap - lead, rhythm and acoustic guitars
Simon Jones - rhythm and lead guitar
Frazer Craske - bass
Simon Negus - drums and percussion




https://www.youtube.com/watch?v=pUU0WMze1W8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

...a teraz wyobraźcie sobie że kurwa rok później nagrywają Dreamweaver, który jest jeszcze lepszy niż omawiane przed chwilą arcydzieło. To bodajże pierwszy koncept album w thrash metalu oparty na utworze The Way of Wyrd Briana Batesa opowiadającym o katolickim misjonarzu wysłanym by nawracać pogan. Martin Walkyier dał tu upust swojego umiłowania w dawne celtyckie wierzenia w swoich lirykach, które były bardzo długie i dorównywały długością tym Daniego Filtha. Zresztą - ten umalowany pan z kredek bardzo inspirował się dokonaniami Sabbat, więc o zaskoczeniu nie powinno być mowy.

No dobra, Dreamweaver wita nas fenomenalną okładką, co dzisiaj w świecie Eda Repki zdarza się thrashowym produkcjom bardzo, bardzo rzadko. A sama muzyka to thrash intensywny jak cholera, ale urozmaicony epickimi wstawkami, zwolnieniami, jest też jeden piękny utwór akustyczny Advent of Insanity. Utwory to perły, naszpikowane fantastycznymi riffami Sneapa (jedne z najlepszych w historii thrashu), wściekłymi wokalami Martina, a to co się w nich dzieje to magia. Sneap i Walkyier po czasie narzekali, że za dużo riffów tam upchnęli, z czym nie mogę się zgodzić. Wszystko się fantastycznie łączy, nie ma tu ani jednej zbędnej sekundy.
Jeśli debiut zasługiwał na 10/10, to Dreamweaver oceniłbym na 11/10.

Nucleator


Płyta jest absolutnie genialna!
'Dreamweaver' nie ma żadnych minusów. Jest to idealne pokazanie, jak robić metal, który jest jednocześnie klimatyczny i zachowuje ducha ciężkiej muzyki. Bez klawiszy i tym podobnych!
Przy każdym odtworzeniu tego albumu zastanawiam się, jak to możliwe, że Sabbat nie jest dziś kapelą wychwalaną pod niebiosa, lecz zupełnie zapomnianym bandem...

Wojciech Michalak


Pomysłowe riffy i przejścia, rozbudowane struktury utworów, wymyślne teksty, to jest coś, co zawsze jednoznacznie kojarzyło się zarówno z pierwszym, jak i drugim albumem Brytyjskiego Sabbat. To wszystko zostało przyobleczone w świetną produkcję, w której przestrzeni znalazły swoje wyraźne miejsce wszystkie instrumenty - w końcu Andy Sneap, co nie? Aczkolwiek „Dreamweaver” nie został w nią tak dobrze uzbrojony jak debiutancki krążek. Widać to zwłaszcza po gitarach solowych, które zostały trochę zbyt schowane z tyłu, ale warto przy tym nadmienić, że to jakoś nie razi to szczególnie.

Fakt iż jest to album koncepcyjny, narzucił nieco ograniczeń na muzykę i teksty. “Dreamweaver” został zainspirowany książką Briana Batesa The Way of Wyrd (która, o ile się orientuję, nadal nie ukazała się jeszcze w polskim przekładzie), w której akcja dzieje się w VI wieku w Anglii i koncentruje się wokół chrześcijańskiego mnicha poznającego tajemnice pogańskiego szamanizmu. Sabbat idealnie sportretował tę stylistykę i atmosferę niesamowitości pierwotnego mistycyzmu oraz poetyckiego sentymentalizmu, jednocześnie pędząc na piątym biegu z riffami ostrymi jak frisbee z żyletkami.

Zadziwiające jest to jak Sabbat potrafi być jednocześnie magiczny i poetycki, a zarazem pełen brutalności. Inteligentny thrash, który nie wpada w żadne progresje czy z dupy wzięte motywy, by pokazać złożoność i kunsztowność poszczególnych kompozycji.

Mimo iż zdecydowanie bardziej preferuję debiutanckie dzieło Brytyjczyków, to nie odmówię “Dreamweaverowi” klasy i artyzmu. Sabbat tu nie spuszcza swojej maestrii nawet na jotę i nadal poraża swoją biegłością wykuwania genialnej muzyki. Misterne i potężne kompozycje takie jak “Wildfire”, “Mythistory”, “The Best Enemies”, “The Clerical Conspiracy” i koncertowy klasyk w postaci “Do Dark Horses Dream of Nightmares? (ta gra słów!) to uderzenia mocne i błyskotliwe zarazem. Może nie jest to album, który znalazłby się w top 10 thrashu, ale na pewno stanowi silną pozycję, której niewiele zabrakłoby do takiego zestawienia.

Sterviss


There are very few records that have the power to blow you away on the first listen and repeatedly on every single subsequent listen. (And I've listened to it many hundreds of times since its release.) Without fail. Without exception. I used to feel the same about ...And Justice For All. But, I have to accept, that whereas Metallica's classic does have its longeurs in amidst the brilliance, Sabbat's Dreamweaver: Reflections of our Yesterdays does not.
This is the consummate metal album. Unsurpassed. Ever. So there. All other concept albums (that I have come across, at any rate) should never have been conceived! Sabbat's masterpiece is flawless from start to finish. Sure, it helps that the original source material (Brian Bates's The Way of Wyrd) is so astounding. But the true genius lies in Martin Walkyier's exquisite lyrics - which even he has struggled in later works to equal - and the incredible vocals/musicianship/licks/riffs/solos/sonic sorcery on display. Unlike too much music out there, in Dreamweaver, every single note played counts. Yes, there are plenty of `widdly-widdly' guitar runs. Usually such indulgences can mar an otherwise fine song (Eddie Van Halen - what DID you create?!) But here... every single `widdle', every single cymbal crash, every single bass pluck, every single lyric is pertinent, perfect, essential.

The story of earnest early Christian missionary Wat Brand (who goes native in a big way during his mission to convert pagans in the south of England) and the telling of it is utterly engrossing. The characters encountered on the way are compelling, the action swift and breathless, the denouement totally satisfying and totally magical. The album as a whole is a searingly intelligent critique of the doctrines and practices (especially the proselytizing abuses) of Christianity. Yet this is no unthinking, knee-jerk, devil-worshipping, black metal nonsense. Themes of love, tolerance, spiritual freedom and self-empowerment predominate in this quirky, original, often humorous and deadly serious narrative.

Chinhealer



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Dreamweaver (1989):
1. The Beginning Of The End (Intro)
2. The Clerical Conspiracy
3. Advent Of Insanity
4. Do Dark Horses Dream Of Nightmares
5. The Best Of Enemies
6. How Have The Mighty Fallen
7. Wildfire
8. Mythistory
9. Happy Never After (Outro)



..::OBSADA::..

Martin Walkyier - vocals
Andy Sneap - lead, rhythm and acoustic guitars
Simon Jones - rhythm and lead guitar
Frazer Craske - bass
Simon Negus - drums and percussion




https://www.youtube.com/watch?v=pUU0WMze1W8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Thrash metalowe szaleństwo od deski do deski!
Niczym grupa wściekłych nastolatków, tylko z wyrafinowaniem, które przychodzi z doświadczeniem...


Toronto, Ontario is the home base of Sacrifice. The Canadian thrash metal force has been at the forefront of Canadian heavy metal since their debut album “Torment in Fire” was released in 1986.
After putting out four full length albums, the band disbanded in 1993, but reunited in 2006. It was the original lineup that released a comeback album titled “The Ones I Condemn” in 2009, and it took a while for the guys to finish work on the next full-length.

With “Volume Six”, the journey continues and Sacrifice’s latest effort is another stunning thrash metal album that reflects oldschool metal. The original plan was to record an EP, but with a solid number of new songs, the band decided to record a new full-length album, and listening to “Volume Six” confirms that this was a good decision.

Screaming guitars, aggressive vocals and great solos create the magic of an album that sounds raw and untamed. Although the four guys are veterans of thrash metal, the album sounds fresh and has a very special dynamic. It’s songs like the massive opener “Comatose” that present a band fully committed to thrash metal. The song is a furious up-tempo and hits you right in the face.

With “Your Hunger for War”, the quartet has added a five-minute song to the track list, which shows the songwriting skills of the Toronto-based metal unit. In general, we are in front of another fast metal song that still has enough twists to keep the tension high.

Songs like “Incoming Mass Extinction” and “Lunar Eclipse” are the counterparts to the epic moments of the album. Clocking in at two minutes, both songs reflect the intense metal power of Sacrifice before “Black Hashish” unveils another epic moment of the album. A slower tempo and heavy riffing drive the song, showing that Sacrifice has more to offer than just full speed metal. “Black Hashish” is the compositional masterpiece of the album.

“Volume Six” is an excellent thrash metal album from a veteran band that has found a way to turn their shared passion for metal into an exciting release. Headbanging is guaranteed.

Markus



..::TRACK-LIST::..

1. Comatose
2. Antidote of Poison
3. Missile
4. Underneath Millennia
5. Your Hunger for War
6. Incoming Mass Extinction
7. Lunar Eclipse
8. Explode
9. Black Hashish
10. We Will Not Survive
11. Trapped in a World (Direct Action cover)



..::OBSADA::..

Bass - Scott Watts
Drums - Gus Pynn
Guitar - Joe Rico
Vocals, Guitar - Rob Urbinati




https://www.youtube.com/watch?v=kISqU7lqvp8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Thrash metalowe szaleństwo od deski do deski!
Niczym grupa wściekłych nastolatków, tylko z wyrafinowaniem, które przychodzi z doświadczeniem...


Toronto, Ontario is the home base of Sacrifice. The Canadian thrash metal force has been at the forefront of Canadian heavy metal since their debut album “Torment in Fire” was released in 1986.
After putting out four full length albums, the band disbanded in 1993, but reunited in 2006. It was the original lineup that released a comeback album titled “The Ones I Condemn” in 2009, and it took a while for the guys to finish work on the next full-length.

With “Volume Six”, the journey continues and Sacrifice’s latest effort is another stunning thrash metal album that reflects oldschool metal. The original plan was to record an EP, but with a solid number of new songs, the band decided to record a new full-length album, and listening to “Volume Six” confirms that this was a good decision.

Screaming guitars, aggressive vocals and great solos create the magic of an album that sounds raw and untamed. Although the four guys are veterans of thrash metal, the album sounds fresh and has a very special dynamic. It’s songs like the massive opener “Comatose” that present a band fully committed to thrash metal. The song is a furious up-tempo and hits you right in the face.

With “Your Hunger for War”, the quartet has added a five-minute song to the track list, which shows the songwriting skills of the Toronto-based metal unit. In general, we are in front of another fast metal song that still has enough twists to keep the tension high.

Songs like “Incoming Mass Extinction” and “Lunar Eclipse” are the counterparts to the epic moments of the album. Clocking in at two minutes, both songs reflect the intense metal power of Sacrifice before “Black Hashish” unveils another epic moment of the album. A slower tempo and heavy riffing drive the song, showing that Sacrifice has more to offer than just full speed metal. “Black Hashish” is the compositional masterpiece of the album.

“Volume Six” is an excellent thrash metal album from a veteran band that has found a way to turn their shared passion for metal into an exciting release. Headbanging is guaranteed.

Markus



..::TRACK-LIST::..

1. Comatose
2. Antidote of Poison
3. Missile
4. Underneath Millennia
5. Your Hunger for War
6. Incoming Mass Extinction
7. Lunar Eclipse
8. Explode
9. Black Hashish
10. We Will Not Survive
11. Trapped in a World (Direct Action cover)



..::OBSADA::..

Bass - Scott Watts
Drums - Gus Pynn
Guitar - Joe Rico
Vocals, Guitar - Rob Urbinati




https://www.youtube.com/watch?v=kISqU7lqvp8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zespół VOMITVSANCTVS powstał wiosną 2023 r. w Ełku jako trio. Debiutancka płyta jest odzwierciedleniem pogardy dla kleru, wszelkich odmian religii oraz polityki. Pojawia się również problematyka wszechobecnej manipulacji, depresji i psychozy, którą wszyscy obserwują na co dzień.

'Przybywamy z mazurskiej otchłani przynosząc wam Dobrą Nowinę — nadchodzi Trójca Nieświęta, a wraz z nami rozpacz, ból i pożoga. Jesteśmy ropiejącą wydzieliną pogardy, jesteśmy VomitvsanctvS!'

Muzyka na debiutancki album została nagrana samodzielnie przez zespół, natomiast całość zmiksował i poddał masteringowi gitarzysta zespołu – Preacher. Logo zespołu wykonał Franciszek „Trommeslager” Skalski, natomiast za okładkę albumu odpowiada muzyk zespołu – Reverend. Za warstwę liryczną płyty odpowiadają: wokalista Ravenerd Pest oraz Marcin „Kira” Petruk – wokalista lubelskiej formacji Nihili i Oskar Adasiewicz. Autorami zdjęć zespołu jak i fotografii w booklecie są Jarosław Popławski i Bang Your Head Live Photography.



..::TRACK-LIST::..

1. Voices 04:07
2. Plaga 03:30
3. Reverend 03:19
4. Pestilence 05:18
5. redruM 03:53
6. Cathoslut 03:42
7. Zgnilizna 04:55
8. Secretion of Contempt 04:25



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Reverend Pest
Drums - Prophet
Guitar - Preacher




https://www.youtube.com/watch?v=iJc07Nz8sPc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zespół VOMITVSANCTVS powstał wiosną 2023 r. w Ełku jako trio. Debiutancka płyta jest odzwierciedleniem pogardy dla kleru, wszelkich odmian religii oraz polityki. Pojawia się również problematyka wszechobecnej manipulacji, depresji i psychozy, którą wszyscy obserwują na co dzień.

'Przybywamy z mazurskiej otchłani przynosząc wam Dobrą Nowinę — nadchodzi Trójca Nieświęta, a wraz z nami rozpacz, ból i pożoga. Jesteśmy ropiejącą wydzieliną pogardy, jesteśmy VomitvsanctvS!'

Muzyka na debiutancki album została nagrana samodzielnie przez zespół, natomiast całość zmiksował i poddał masteringowi gitarzysta zespołu – Preacher. Logo zespołu wykonał Franciszek „Trommeslager” Skalski, natomiast za okładkę albumu odpowiada muzyk zespołu – Reverend. Za warstwę liryczną płyty odpowiadają: wokalista Ravenerd Pest oraz Marcin „Kira” Petruk – wokalista lubelskiej formacji Nihili i Oskar Adasiewicz. Autorami zdjęć zespołu jak i fotografii w booklecie są Jarosław Popławski i Bang Your Head Live Photography.



..::TRACK-LIST::..

1. Voices 04:07
2. Plaga 03:30
3. Reverend 03:19
4. Pestilence 05:18
5. redruM 03:53
6. Cathoslut 03:42
7. Zgnilizna 04:55
8. Secretion of Contempt 04:25



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Reverend Pest
Drums - Prophet
Guitar - Preacher




https://www.youtube.com/watch?v=iJc07Nz8sPc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jestem w kropce. Dosłownie. Bo nie wiem, jak słowami oddać to, jak wybitna jest twórczość tego zespołu (poza małym wyjątkiem...). Zespół został założony w 1985 roku przez wokalistę Martina Walkyera i basistę Frazera Caske. Dołącza zaraz do nich Andy Sneap, gitarzysta, który w przyszłości zostanie cenionym producentem muzycznym. Wraz z Simonem Negusem za garami zaczęli grać i komponować.

Po wydaniu kilku demówek i singla wypluwają na świat debiut A History of a Time To Come. I kurwa, jak ktoś nie zna tego albumu, nie jest godzien uważać się za znawcę thrash metalu. Bo debiut Sabbat to po prostu doktorat z thrashu.

Jest tu wszystko - gitarowy nakurw jak choćby w A Cautionary Tale, mocarną perkusję, fenomenalne wokale Walkyiera, który potrafił śpiewać ostro i zadziornie, ale też potrafił wydobyć ze swoich strun głosowych mrok i niepokój. Same aranżacje utworów to mistrzostwo - posłuchajcie ostrego Hosanna in Excelsis, rytmicznego Horned is the Hunter czy zróżnicowanego For Those Who Died. Sneap co chwila serwuje fantastyczny riff bądź solo. Dodajmy do tego znakomite brzmienie oraz fantastyczną oprawę graficzną i mamy brylant.

Ha, a teraz wyobraźcie sobie że kurwa rok później nagrywają...
Ale o tym...

Nucleator


After a pair of demos and the "Blood for the Blood God" flexi-disc in White Dwarf magazine, it was only a matter of time before Sabbat birthed their first full-length masterpiece. That the amazing Noise Records signed the band comes as no surprise, they had possibly the best taste of any independent label in the 80s when it came to filling out their roster.

Thus, Sabbat released their debut, and one of the most impressive occult speed/thrash metal albums of its day. Martin Walkyier's vile vocal style is the perfect vehicle to steer the endless cavalry of well-constructed, intense riffing. I realize he got a little more diverse with Skyclad, but none of the goofy puns and limericks of that later project could touch his excellent lyrics and savage delivery in this band. His use of multiple styles really works in a conversational tone, from his snarls to his deeper, 'Chaos' voice.

A resounding intro piece leads into "A Cautionary Tale", an amazing Faustian track. Who could forget Walkyier's infernal sneering of: Bell, book and candle, candle, book, bell, forwards and backwards to damn me to Hell. "Hosanna in Excelsis" is an inspiration, charging piece about the revenge of the fallen angels upon Earth and Heaven, and it even reflects this in the lyrics, which are again unsurpassed in their delivery: Hark! The fallen Angels sing: Glory to Satan our King! The Holy Church we thus defied, the usurper crucified! set to an amazing, thrashing breakdown riff. "Behind the Crooked Cross" leers at you from behind its namesake, a crawling yet powerful track with some pickup speed metal. "Horned is the Hunter" is yet another excellent composition, with resonant acoustic intro which takes you to a sylvan glade before the chords erupt. "I for An Eye" features some cool harmonics over its opening riff, and is yet another track about the deception of the supposed path of divinity, as told to Lucifer as he was cast from Heaven, in total Paradise Lost style dialogue:

"For Those Who Died" is a tribute to the witches falsely burned at the stake. "A Dead Man's Robe" is an epic speed metal instrumental with a nice refrained, charging riff and subsequent breakdown. "The Church Bizarre" is a loving tribute to 'donations' to the pulpit. Religion and hypocrisy are such central subjects to this band, carrying through onto their 2nd album. But Sabbat handled it so well with Walkyier's mocking, clever lyrical explorations, it made the rest of the thrash/speed metal scene seem almost childlike and foolish by comparison. It's also clear that Martin was heavily inspired by classic English literature, a feat that would only be repeated once Cradle of Filth came along (a band who cites Sabbat as a major influence, it's not difficult to hear or see why, Dani also uses a mixture of snarls and grunts to deliver his classical and poetic lyrics). In fact I feel this record had a largely uncredited impact on the emerging black metal genre as a whole. The band has reunited since Walkyier left Skyclad, to do some reunion tours and festival. Who knows if we'll get a new album.

If there is one reason I can't give this album a perfect score, the mix of the album does not hold up for me particularly well, and I favor the 2nd album Dreamweaver ever so slightly for this reason. It's not bad but the guitars don't carry a lot of resounding power. Regardless, this is one of the best thrash/speed metal albums of the 20th century, cohesive and impressive. It's one of the albums that forever emblazoned my soul with the phrase 'Thrash Until Death'. Absolutely mandatory listening, as well as its successor.

autothrall



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - History Of A Time To Come (1988):
1. Intro
2. A Cautionary Tale
3. Hosanna In Excelsis
4. Behind The Crooked Cross
5. Horned Is The Hunter
6. I For An Eye
7. For Those Who Died
8. A Dead Man's Robe
9. The Church Bizarre



..::OBSADA::..

Lead Guitar - Andy Sneap
Vocals - Martin Walkyier
Bass Guitar - Frazer Craske
Drums - Simon Negus



https://www.youtube.com/watch?v=2rvPynpLKAk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jestem w kropce. Dosłownie. Bo nie wiem, jak słowami oddać to, jak wybitna jest twórczość tego zespołu (poza małym wyjątkiem...). Zespół został założony w 1985 roku przez wokalistę Martina Walkyera i basistę Frazera Caske. Dołącza zaraz do nich Andy Sneap, gitarzysta, który w przyszłości zostanie cenionym producentem muzycznym. Wraz z Simonem Negusem za garami zaczęli grać i komponować.

Po wydaniu kilku demówek i singla wypluwają na świat debiut A History of a Time To Come. I kurwa, jak ktoś nie zna tego albumu, nie jest godzien uważać się za znawcę thrash metalu. Bo debiut Sabbat to po prostu doktorat z thrashu.

Jest tu wszystko - gitarowy nakurw jak choćby w A Cautionary Tale, mocarną perkusję, fenomenalne wokale Walkyiera, który potrafił śpiewać ostro i zadziornie, ale też potrafił wydobyć ze swoich strun głosowych mrok i niepokój. Same aranżacje utworów to mistrzostwo - posłuchajcie ostrego Hosanna in Excelsis, rytmicznego Horned is the Hunter czy zróżnicowanego For Those Who Died. Sneap co chwila serwuje fantastyczny riff bądź solo. Dodajmy do tego znakomite brzmienie oraz fantastyczną oprawę graficzną i mamy brylant.

Ha, a teraz wyobraźcie sobie że kurwa rok później nagrywają...
Ale o tym...

Nucleator


After a pair of demos and the "Blood for the Blood God" flexi-disc in White Dwarf magazine, it was only a matter of time before Sabbat birthed their first full-length masterpiece. That the amazing Noise Records signed the band comes as no surprise, they had possibly the best taste of any independent label in the 80s when it came to filling out their roster.

Thus, Sabbat released their debut, and one of the most impressive occult speed/thrash metal albums of its day. Martin Walkyier's vile vocal style is the perfect vehicle to steer the endless cavalry of well-constructed, intense riffing. I realize he got a little more diverse with Skyclad, but none of the goofy puns and limericks of that later project could touch his excellent lyrics and savage delivery in this band. His use of multiple styles really works in a conversational tone, from his snarls to his deeper, 'Chaos' voice.

A resounding intro piece leads into "A Cautionary Tale", an amazing Faustian track. Who could forget Walkyier's infernal sneering of: Bell, book and candle, candle, book, bell, forwards and backwards to damn me to Hell. "Hosanna in Excelsis" is an inspiration, charging piece about the revenge of the fallen angels upon Earth and Heaven, and it even reflects this in the lyrics, which are again unsurpassed in their delivery: Hark! The fallen Angels sing: Glory to Satan our King! The Holy Church we thus defied, the usurper crucified! set to an amazing, thrashing breakdown riff. "Behind the Crooked Cross" leers at you from behind its namesake, a crawling yet powerful track with some pickup speed metal. "Horned is the Hunter" is yet another excellent composition, with resonant acoustic intro which takes you to a sylvan glade before the chords erupt. "I for An Eye" features some cool harmonics over its opening riff, and is yet another track about the deception of the supposed path of divinity, as told to Lucifer as he was cast from Heaven, in total Paradise Lost style dialogue:

"For Those Who Died" is a tribute to the witches falsely burned at the stake. "A Dead Man's Robe" is an epic speed metal instrumental with a nice refrained, charging riff and subsequent breakdown. "The Church Bizarre" is a loving tribute to 'donations' to the pulpit. Religion and hypocrisy are such central subjects to this band, carrying through onto their 2nd album. But Sabbat handled it so well with Walkyier's mocking, clever lyrical explorations, it made the rest of the thrash/speed metal scene seem almost childlike and foolish by comparison. It's also clear that Martin was heavily inspired by classic English literature, a feat that would only be repeated once Cradle of Filth came along (a band who cites Sabbat as a major influence, it's not difficult to hear or see why, Dani also uses a mixture of snarls and grunts to deliver his classical and poetic lyrics). In fact I feel this record had a largely uncredited impact on the emerging black metal genre as a whole. The band has reunited since Walkyier left Skyclad, to do some reunion tours and festival. Who knows if we'll get a new album.

If there is one reason I can't give this album a perfect score, the mix of the album does not hold up for me particularly well, and I favor the 2nd album Dreamweaver ever so slightly for this reason. It's not bad but the guitars don't carry a lot of resounding power. Regardless, this is one of the best thrash/speed metal albums of the 20th century, cohesive and impressive. It's one of the albums that forever emblazoned my soul with the phrase 'Thrash Until Death'. Absolutely mandatory listening, as well as its successor.

autothrall



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - History Of A Time To Come (1988):
1. Intro
2. A Cautionary Tale
3. Hosanna In Excelsis
4. Behind The Crooked Cross
5. Horned Is The Hunter
6. I For An Eye
7. For Those Who Died
8. A Dead Man's Robe
9. The Church Bizarre



..::OBSADA::..

Lead Guitar - Andy Sneap
Vocals - Martin Walkyier
Bass Guitar - Frazer Craske
Drums - Simon Negus



https://www.youtube.com/watch?v=2rvPynpLKAk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Patrząc na okładkę drugiego pełnego krążka szwajcarskiego Messiah w życiu bym nie pomyślał, że może ona nieść z sobą całkiem sporą dawkę agresywnej muzyki. Jedynie to logo psuje sympatyczne odczucia jakie wywołuje ten niedźwiedź polarny na okładce. Tymczasem Szwajcarzy zdążyli już się pokazać światu ze swoim death/thrash metalem za sprawą albumu "Hymn To Abramelin", który moim zdaniem do interesujących nie należał.
"Extreme Cold Weather" przynosi stosunkowo niewielką porcję tego typu grania, a to głównie z tego powodu, że mamy tu jedynie siedem utworów (w tym dwa instrumentalne), które w sumie trwają około 26 minut. Nie da się ukryć, że w porównaniu do debiutanckiego albumu mamy tu spory krok do przodu - zwłaszcza w warstwie kompozycyjnej.

Analizę tego albumu należy jednak zacząć od jego brzmienia. Jest ono bardzo surowe i szorstkie, by nie powiedzieć, że album brzmi jakby był nagrywany w ciasnym pokoju. Ku mojemu zaskoczeniu pasuje ono do zawartości muzycznej. W porównaniu do debiutu mamy do czynienia z muzyką o wiele bardziej agresywną i ciężką. Ciężko jest porównać Messiah do czegokolwiek innego, gdyż z jednej strony jest to muzyka dość nieskomplikowana instrumentalnie, niosąca ze sobą sporą dawkę "rock'n'rollowego" grania, zaś z drugiej bezkompromisowo agresywna, bluźniercza i klimatyczna. Muzycy pokusili się nawet o stworzenie własnej wersji "Marszu Radeckiego", oryginalnie skomponowanego przez Johanna Straussa, który w wykonaniu Szwajcarów brzmi dość ciekawie. Bardzo ważnym elementem twórczości Messiah są także teksty, generalnie o tematyce antyklerykalnej. Znalazło się więc tu miejsce dla dwóch utworów - jednego poświęconego nienawiści do Jana Pawła II, zaś drugi poświęcony miłości odo Matki Teresy.

Z przykroąścią trzeba jednak powiedzieć, że choć Messiah na tym wydawnictwie uzyskał dość oryginalne brzmienie, to sama budowa utworów nie robi dobrego wrażenia. W zasadzie jedynym utworem, który od strony muzycznej zrobił na mnie wrażenie jest instrumentalny "Hyper Borea", który jest pełen dramaturgii i ciekawych zmian tempa. Pozostałe utwory raczej niczym twórczym nie zaskakują i szczerze mówiąc niewiele się w nich dzieje.

"Extreme Cold Weather" to bardzo specyficzna płyta, której siła tkwi właśnie w brzmieniu, nadającym jej specyficznego nastroju. Od strony instrumentalnej jest już wiele mniej ciekawie i niestety niedostatki kompozycyjne także są widoczne. Płyta ta powinna być raczej ciekawostką dla słuchacza, gdyż na tle ówczesnej konkurencji na pewno zwracała swoją uwagę, jednak to zdecydowanie za mało, aby powracać do niej regularnie.

Harlequin


If there is one thing that probably shot way over the heads of most people immersed in the early death metal craze it was that the style was actually capable of having a rather tongue-in-cheek outlook, much like its thrash metal cousin. Perhaps part of this lay in the fact that Switzerland's Messiah were something of an unknown in many quarters and still largely are with regards to their earliest offerings. While the debut could have only been considered mildly comedic, "Extreme Cold Weather" could be described as one of the most overtly funny death metal albums to come out of the mid 80s, and believe me when I say that there is no accounting for subtlety for this thing, from the random album cover of a polar bear stalking the tundra to the lyrically bizarre contents contained within.

In terms of its sonic properties, this album has a more polished production that actually serves to bring the band much closer to their latent theatrical quality that was hinted to previous via some strong Hellhammer and occasional Mercyful Fate influences. Here the guitars are a bit less crunchy and frosty and possessed of a warm, yet dark character that is just a tad bit too smooth for what was going on in Florida by this state of the game. Nevertheless, when dealing with the actual riff work, this album thrashes with almost the same level of intensity as its predecessor, making perhaps a little bit more room for consonant melody here and there, but "Johannes Paul Der Letzte" (a very unsubtle jab at John Paul II) and "Enjoy Yourself" speed along with comparable fury to the most intense offerings off of "Seven Churches", though dressed up with plenty of abrupt tempo shifts along the lines of thrash meets doom.

Be all this as it may, the band also has kept their tendency towards having a strong atmospheric element mixed with a clear sense of transition from one song to the next. In contrast to "Hymn To Abramelin", the clean balladic passages have more of a spacey, nostalgic character to them rather than a creepy, horror movie feel. The little ditty "Mother Theresa" showcases a band willing to employ jazzy strangeness along similar lines to what was heard on Maiden's "Strange World" in a slightly more outlandish way. Likewise, each break from one song to the next comes complete with a breath of arctic wind (as opposed to reverb-drenched voiceovers), and the technique factor has been ratcheted up pretty significantly. Particularly in the case of the longer instrumental "Hyper Borea", the guitar gymnastics between the various sections is pretty difficult to miss and definitely showcases a more organized approach than that of Possessed or Slayer on the lead soloing front.

Perhaps the greatest flaw of this album, apart from being a little bit too silly, is that the proper studio material is extremely short, falling about 2 minutes shorter than even the overly short "Reign In Blood". There is a series of live songs that come along as a bonus to try and compensate for the lack of new material, but from song 1-7, this feels more like a slightly longer than average EP and leaves the listener hungry for more. The songwriting here is actually a bit less chaotic than the debut, but a better sense of organization doesn't quite redress the aforementioned issues, not to mention that simply saying "John Paul sucks" is a bit less death metal than Nuclear Assault's desire to hang him from a tree. Nevertheless, those hungry for more of what was brewing in the dark and murky world of thrash infused embryonic death metal back at the beginning will find another worthy pickup here.

Hells Unicorn



..::TRACK-LIST::..

Capitle three (studio side)
1. Extreme Cold Weather 04:20
2. Enjoy Yourself 02:26
3. Johannes Paul der Letzte (Dedicated in Hate to Pope John Paul II)
04:02
4. Mother Theresa (Dedicated in Love to Mother Theresa) 01:32
5. Hyper Borea 05:42
6. Radezky March (We Hate to Be in the Army Now) 02:29
7. Nero 05:54

Capitle four (The Extreme Cold Weather live on European stage '87)
8. Hymn to Abramelin 01:10
9. Messiah (extra version) 03:08
10. Space Invaders 03:33
11. Thrashing Madness 02:10
12. Golden Dawn 05:46
13. The Last Inferno 02:56
14. Resurrection 02:50
15. Olé Perversus 02:30



..::OBSADA::..

R. 'Brögi' Broggi - Guitars, Synthesizers
R. 'Jazzi' Heer - Drums
Reto 'Tschösi' Kühne - Vocals, Bass




https://www.youtube.com/watch?v=BjXXCxsgCZs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Patrząc na okładkę drugiego pełnego krążka szwajcarskiego Messiah w życiu bym nie pomyślał, że może ona nieść z sobą całkiem sporą dawkę agresywnej muzyki. Jedynie to logo psuje sympatyczne odczucia jakie wywołuje ten niedźwiedź polarny na okładce. Tymczasem Szwajcarzy zdążyli już się pokazać światu ze swoim death/thrash metalem za sprawą albumu "Hymn To Abramelin", który moim zdaniem do interesujących nie należał.
"Extreme Cold Weather" przynosi stosunkowo niewielką porcję tego typu grania, a to głównie z tego powodu, że mamy tu jedynie siedem utworów (w tym dwa instrumentalne), które w sumie trwają około 26 minut. Nie da się ukryć, że w porównaniu do debiutanckiego albumu mamy tu spory krok do przodu - zwłaszcza w warstwie kompozycyjnej.

Analizę tego albumu należy jednak zacząć od jego brzmienia. Jest ono bardzo surowe i szorstkie, by nie powiedzieć, że album brzmi jakby był nagrywany w ciasnym pokoju. Ku mojemu zaskoczeniu pasuje ono do zawartości muzycznej. W porównaniu do debiutu mamy do czynienia z muzyką o wiele bardziej agresywną i ciężką. Ciężko jest porównać Messiah do czegokolwiek innego, gdyż z jednej strony jest to muzyka dość nieskomplikowana instrumentalnie, niosąca ze sobą sporą dawkę "rock'n'rollowego" grania, zaś z drugiej bezkompromisowo agresywna, bluźniercza i klimatyczna. Muzycy pokusili się nawet o stworzenie własnej wersji "Marszu Radeckiego", oryginalnie skomponowanego przez Johanna Straussa, który w wykonaniu Szwajcarów brzmi dość ciekawie. Bardzo ważnym elementem twórczości Messiah są także teksty, generalnie o tematyce antyklerykalnej. Znalazło się więc tu miejsce dla dwóch utworów - jednego poświęconego nienawiści do Jana Pawła II, zaś drugi poświęcony miłości odo Matki Teresy.

Z przykroąścią trzeba jednak powiedzieć, że choć Messiah na tym wydawnictwie uzyskał dość oryginalne brzmienie, to sama budowa utworów nie robi dobrego wrażenia. W zasadzie jedynym utworem, który od strony muzycznej zrobił na mnie wrażenie jest instrumentalny "Hyper Borea", który jest pełen dramaturgii i ciekawych zmian tempa. Pozostałe utwory raczej niczym twórczym nie zaskakują i szczerze mówiąc niewiele się w nich dzieje.

"Extreme Cold Weather" to bardzo specyficzna płyta, której siła tkwi właśnie w brzmieniu, nadającym jej specyficznego nastroju. Od strony instrumentalnej jest już wiele mniej ciekawie i niestety niedostatki kompozycyjne także są widoczne. Płyta ta powinna być raczej ciekawostką dla słuchacza, gdyż na tle ówczesnej konkurencji na pewno zwracała swoją uwagę, jednak to zdecydowanie za mało, aby powracać do niej regularnie.

Harlequin


If there is one thing that probably shot way over the heads of most people immersed in the early death metal craze it was that the style was actually capable of having a rather tongue-in-cheek outlook, much like its thrash metal cousin. Perhaps part of this lay in the fact that Switzerland's Messiah were something of an unknown in many quarters and still largely are with regards to their earliest offerings. While the debut could have only been considered mildly comedic, "Extreme Cold Weather" could be described as one of the most overtly funny death metal albums to come out of the mid 80s, and believe me when I say that there is no accounting for subtlety for this thing, from the random album cover of a polar bear stalking the tundra to the lyrically bizarre contents contained within.

In terms of its sonic properties, this album has a more polished production that actually serves to bring the band much closer to their latent theatrical quality that was hinted to previous via some strong Hellhammer and occasional Mercyful Fate influences. Here the guitars are a bit less crunchy and frosty and possessed of a warm, yet dark character that is just a tad bit too smooth for what was going on in Florida by this state of the game. Nevertheless, when dealing with the actual riff work, this album thrashes with almost the same level of intensity as its predecessor, making perhaps a little bit more room for consonant melody here and there, but "Johannes Paul Der Letzte" (a very unsubtle jab at John Paul II) and "Enjoy Yourself" speed along with comparable fury to the most intense offerings off of "Seven Churches", though dressed up with plenty of abrupt tempo shifts along the lines of thrash meets doom.

Be all this as it may, the band also has kept their tendency towards having a strong atmospheric element mixed with a clear sense of transition from one song to the next. In contrast to "Hymn To Abramelin", the clean balladic passages have more of a spacey, nostalgic character to them rather than a creepy, horror movie feel. The little ditty "Mother Theresa" showcases a band willing to employ jazzy strangeness along similar lines to what was heard on Maiden's "Strange World" in a slightly more outlandish way. Likewise, each break from one song to the next comes complete with a breath of arctic wind (as opposed to reverb-drenched voiceovers), and the technique factor has been ratcheted up pretty significantly. Particularly in the case of the longer instrumental "Hyper Borea", the guitar gymnastics between the various sections is pretty difficult to miss and definitely showcases a more organized approach than that of Possessed or Slayer on the lead soloing front.

Perhaps the greatest flaw of this album, apart from being a little bit too silly, is that the proper studio material is extremely short, falling about 2 minutes shorter than even the overly short "Reign In Blood". There is a series of live songs that come along as a bonus to try and compensate for the lack of new material, but from song 1-7, this feels more like a slightly longer than average EP and leaves the listener hungry for more. The songwriting here is actually a bit less chaotic than the debut, but a better sense of organization doesn't quite redress the aforementioned issues, not to mention that simply saying "John Paul sucks" is a bit less death metal than Nuclear Assault's desire to hang him from a tree. Nevertheless, those hungry for more of what was brewing in the dark and murky world of thrash infused embryonic death metal back at the beginning will find another worthy pickup here.

Hells Unicorn



..::TRACK-LIST::..

Capitle three (studio side)
1. Extreme Cold Weather 04:20
2. Enjoy Yourself 02:26
3. Johannes Paul der Letzte (Dedicated in Hate to Pope John Paul II)
04:02
4. Mother Theresa (Dedicated in Love to Mother Theresa) 01:32
5. Hyper Borea 05:42
6. Radezky March (We Hate to Be in the Army Now) 02:29
7. Nero 05:54

Capitle four (The Extreme Cold Weather live on European stage '87)
8. Hymn to Abramelin 01:10
9. Messiah (extra version) 03:08
10. Space Invaders 03:33
11. Thrashing Madness 02:10
12. Golden Dawn 05:46
13. The Last Inferno 02:56
14. Resurrection 02:50
15. Olé Perversus 02:30


..::OBSADA::..

R. 'Brögi' Broggi - Guitars, Synthesizers
R. 'Jazzi' Heer - Drums
Reto 'Tschösi' Kühne - Vocals, Bass




https://www.youtube.com/watch?v=BjXXCxsgCZs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

A tu mamy do czynienia z jednym z ciekawszych zespołów, jakie wydała niemiecka scena thrash metalowa. A przecież kraj wurstów i oktoberfestów wydał ich niemałą ilość.

Członkowie bandu mieli niemałe ambicje, o czym najlepiej świadczy sama jego nazwa. Pozornie to tylko imię proroka z nomenklatury biblijnej, który wyprowadził Izraelitów z niewoli Egiptu. Jednak mianując w ten sposób swój zespól, panowie Ramon Bruchlers, Peter Vonderstein i Jochen Funders mieli na myśli to, że porwą fanów thrash metalu tak jak to zrobił Mojżesz z niewolnikami. Panowie zaczęli grać jeszcze w szkole średniej w Akwizgranie, ale pierwszy koncert dali w pobliskim mieście Stolberg.

Grupa szybko zyskała sobie uznanie fanów, jednak był to rok 1980, a wtedy żywot metalowej kapeli to nie były bimber i cukierki. Lokalna prasa nazwala Holy Moses "najgłośniejszą i najokropniejszą kapelą na świecie".

Punkt zwrotny kapeli to data 17 listopada 1981 roku. Wtedy to grupa zostaje zaproszona do otwierania koncertu Venom w Eindhoven. Holy Moses znowu zaczyna aktywnie działać, mimo to Vonderstein odchodzi i zostaje zastąpiony przez Paula Linzericha. Ważniejsza dla losów Holy Moses zmiana personalna dokonała się na stanowisku gitarzysty. W miejsce Fundersa wskoczył, grający wcześniej w Disaster, Andy Classen.

Pozostawała jednak jeszcze kwestia wokalisty. Przez krótki czas struny głosowe zdzierał tajemniczy Iggy, ale ze względu na dziwaczny, hipisowski wizerunek został wylany jeszcze przed końcem roku. Wtedy Classen przypomniał sobie, ze przecież w Disaster na basie grała jego dziewczyna, Sabina. Ta jednak była wkurzona na członków Holy Moses przez uwagę na zabranie jej lubego z Disaster i nie chciała absolutnie brać fuchy i śpiewać. Zmuszona do przyjścia na próbę, specjalnie śpiewała niezrozumiale i wulgarnie, by zniechęcić resztę zespołu. Przeliczyła się jednak, bo ci byli nią zachwyceni i od razu dali jej posadę.

Następne lata to działalność koncertowa oraz pomniejsze wydawnictwa, wśród których wyróżnić należy demo Walpurgisnight. Ponadto w 1983 roku Sabina i Andy pobrali się, dzięki czemu mogli po bożemu konsumować swój związek. Co ciekawe, w 1984 pani Classen odeszła z zespołu, lecz po kilku tygodniach wróciła i Holy Moses mogło przystąpić do nagrywania debiutanckiego krążka.

Queen of Siam ukazał się w 1986 roku tylko na winylu i został wyprodukowany przez basistę Ralpha Huberta z Mekong Delty. Muzyka na nim zawarta to thrash z silnymi wpływami heavy, jak na przykładowo Feel the Fire Overkill. Czuć tez wpływy punku, a w przypadku partii wokalnych Sabiny - Venom. Muzyka nie jest najwyższych lotów, ale jest parę naprawdę dobrych utworów. Najlepszy z nich to tytułowy, zadedykowany dziewczynie Bruchlersa, z nośnymi riffami i świetnym, choć oszczędnym solo.

Jest też rytmiczny Dear Little Friend, poświęcony Lemmy'emu Roadcrew z Andym za mikrofonem czy Walpurgisnight. Grupa nie ustrzegła się jednak wpadek - kompozycja Devil's Dancer jest chaotyczna i nieskładna, a na dodatek nudna. Niemniej był to dobry album, który miał wkład w niemiecką scenę metalową.

Nucleator


Sabina Classen wrote about this album, that in 1986 it was important to finish first or last in the soundcheck of German magazine Metal Hammer, cause either way, it meant to sell a lot of records. Well, they achieved their goal … and finished last.

Holy Moses were really lucky that the guys at Metal Hammer were probably the only ones who didn’t realize what a great album this was, and so “Queen Of Siam” sold really well and all the people who bought it could assure themselves of the quality of such soon-to-be-classics like “Roadcrew”, “Walpurgisnight” or the title track.

Although this album is full of great Speed/Thrash Metal songs, it was Sabina’s voice that stole the show and made this such a controversial and extreme output. Remember this was 1986 and there weren’t too many men around who “sang” like that, but it was unimaginable that a woman would be able to produce such sounds. Her singing is also the reason why this album qualifies for one of the very early Death Metal releases.

After this album Holy Moses would go on to play more technical thrash, while guitarist Andy Classen would become one of the hottest producers for Death and Black Metal bands.

Warpig



..::TRACK-LIST::..

1. Don’t Mess Around With The Bitch
3. Devils Dancer
4. Queen Of Siam
5. Roadcrew
6. Walpurgisnight
7. Bursting Rest
8. Dear Little Friend
9. Torches Of Hire

10. Walpurgisnight (Alternate Mix) (Bonus Track)



..::OBSADA::..

Sabina Classen - vocals
Andy Classen - guitar, lead vocals on 'Roadcrew'
Ramon Brüsseler - bass
Herbert Dreger - drums




https://www.youtube.com/watch?v=JZR6lrA1LfA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

A tu mamy do czynienia z jednym z ciekawszych zespołów, jakie wydała niemiecka scena thrash metalowa. A przecież kraj wurstów i oktoberfestów wydał ich niemałą ilość.

Członkowie bandu mieli niemałe ambicje, o czym najlepiej świadczy sama jego nazwa. Pozornie to tylko imię proroka z nomenklatury biblijnej, który wyprowadził Izraelitów z niewoli Egiptu. Jednak mianując w ten sposób swój zespól, panowie Ramon Bruchlers, Peter Vonderstein i Jochen Funders mieli na myśli to, że porwą fanów thrash metalu tak jak to zrobił Mojżesz z niewolnikami. Panowie zaczęli grać jeszcze w szkole średniej w Akwizgranie, ale pierwszy koncert dali w pobliskim mieście Stolberg.

Grupa szybko zyskała sobie uznanie fanów, jednak był to rok 1980, a wtedy żywot metalowej kapeli to nie były bimber i cukierki. Lokalna prasa nazwala Holy Moses "najgłośniejszą i najokropniejszą kapelą na świecie".

Punkt zwrotny kapeli to data 17 listopada 1981 roku. Wtedy to grupa zostaje zaproszona do otwierania koncertu Venom w Eindhoven. Holy Moses znowu zaczyna aktywnie działać, mimo to Vonderstein odchodzi i zostaje zastąpiony przez Paula Linzericha. Ważniejsza dla losów Holy Moses zmiana personalna dokonała się na stanowisku gitarzysty. W miejsce Fundersa wskoczył, grający wcześniej w Disaster, Andy Classen.

Pozostawała jednak jeszcze kwestia wokalisty. Przez krótki czas struny głosowe zdzierał tajemniczy Iggy, ale ze względu na dziwaczny, hipisowski wizerunek został wylany jeszcze przed końcem roku. Wtedy Classen przypomniał sobie, ze przecież w Disaster na basie grała jego dziewczyna, Sabina. Ta jednak była wkurzona na członków Holy Moses przez uwagę na zabranie jej lubego z Disaster i nie chciała absolutnie brać fuchy i śpiewać. Zmuszona do przyjścia na próbę, specjalnie śpiewała niezrozumiale i wulgarnie, by zniechęcić resztę zespołu. Przeliczyła się jednak, bo ci byli nią zachwyceni i od razu dali jej posadę.

Następne lata to działalność koncertowa oraz pomniejsze wydawnictwa, wśród których wyróżnić należy demo Walpurgisnight. Ponadto w 1983 roku Sabina i Andy pobrali się, dzięki czemu mogli po bożemu konsumować swój związek. Co ciekawe, w 1984 pani Classen odeszła z zespołu, lecz po kilku tygodniach wróciła i Holy Moses mogło przystąpić do nagrywania debiutanckiego krążka.

Queen of Siam ukazał się w 1986 roku tylko na winylu i został wyprodukowany przez basistę Ralpha Huberta z Mekong Delty. Muzyka na nim zawarta to thrash z silnymi wpływami heavy, jak na przykładowo Feel the Fire Overkill. Czuć tez wpływy punku, a w przypadku partii wokalnych Sabiny - Venom. Muzyka nie jest najwyższych lotów, ale jest parę naprawdę dobrych utworów. Najlepszy z nich to tytułowy, zadedykowany dziewczynie Bruchlersa, z nośnymi riffami i świetnym, choć oszczędnym solo.

Jest też rytmiczny Dear Little Friend, poświęcony Lemmy'emu Roadcrew z Andym za mikrofonem czy Walpurgisnight. Grupa nie ustrzegła się jednak wpadek - kompozycja Devil's Dancer jest chaotyczna i nieskładna, a na dodatek nudna. Niemniej był to dobry album, który miał wkład w niemiecką scenę metalową.

Nucleator


Sabina Classen wrote about this album, that in 1986 it was important to finish first or last in the soundcheck of German magazine Metal Hammer, cause either way, it meant to sell a lot of records. Well, they achieved their goal … and finished last.

Holy Moses were really lucky that the guys at Metal Hammer were probably the only ones who didn’t realize what a great album this was, and so “Queen Of Siam” sold really well and all the people who bought it could assure themselves of the quality of such soon-to-be-classics like “Roadcrew”, “Walpurgisnight” or the title track.

Although this album is full of great Speed/Thrash Metal songs, it was Sabina’s voice that stole the show and made this such a controversial and extreme output. Remember this was 1986 and there weren’t too many men around who “sang” like that, but it was unimaginable that a woman would be able to produce such sounds. Her singing is also the reason why this album qualifies for one of the very early Death Metal releases.

After this album Holy Moses would go on to play more technical thrash, while guitarist Andy Classen would become one of the hottest producers for Death and Black Metal bands.

Warpig



..::TRACK-LIST::..

1. Don’t Mess Around With The Bitch
3. Devils Dancer
4. Queen Of Siam
5. Roadcrew
6. Walpurgisnight
7. Bursting Rest
8. Dear Little Friend
9. Torches Of Hire

10. Walpurgisnight (Alternate Mix) (Bonus Track)



..::OBSADA::..

Sabina Classen - vocals
Andy Classen - guitar, lead vocals on 'Roadcrew'
Ramon Brüsseler - bass
Herbert Dreger - drums




https://www.youtube.com/watch?v=JZR6lrA1LfA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!